Fred og Anne i Norge

Woensdag 30/3

We laten de chaos en bijbehorende toeristen achter ons en gaan in alle vroegte op weg naar een van de heiligste plekken van Japan.
We laden de pasmocard nog even op en dan stappen we in de Shinkansen, daarna in de metro, vervolgens op een boemeltrein en nog een andere boemeltrein, een cable-car om ons de berg op te trekken en als laatste 20 minuten met de bus :)
Het ging niet vanzelf... maar we zijn er!
Koyasan is de bestemming voor de komende 2 dagen.

Mount Koya is voor het eerst betrokken door de monnik Kukai, de grondlegger van het Shingon boeddhisme.
In dit betrekkelijk kleine gebied hebben zich 120 tempels gevestigd en is het een heuse bedevaartoord geworden, een soort Lourdes van Japan.
Om een beetje in de stemming te blijven, slapen we de komende nachten in een tempel

.

We checken in bij de monniken, hij vraagt waar we oorspronkelijk vandaan komen.
Als wij Holland zeggen, antwoord hij Heineken...
In een tempel kun je geen luxe verwachten. Het is er koud, erg gehorig (niet vreemd als de wanden van rijstpapier zijn) de gangen zijn smal en vooral erg laag. Ik moet dus niet vergeten om elke keer te bukken voor ik mijn kop stoot aan een duizend jaar oude balk.
Anne loopt overal zonder problemen onder door.

We komen eigenlijk voor Okunoin een bijna 1000 jaar oude begraafplaats, met 200.000 graven de grootste van Japan.
Het is de grond van het mausoleum van Kobo Daishi, aka Kukai. Welke nooit dood is verklaard, maar men denkt dat hij in eeuwige meditatie is.
De graven liggen aan beide zijden van het 2 kilometer lange pad dat naar het mausoleum leid.
En heel toevallig ligt de tempel waar wij slapen een paar minuten lopen van het begin van dit wereld erfgoed plekje ;)

Koffers gedumpt en we gaan de boel eens verkennen.
Meteen vanaf de ingang van de site, hangt er een mysterieuze sfeer die je niet kunt omschrijven.

De met mos overgroeide graven, de zonnestralen die hun weg vinden door de honderden jaren oude ceder bomen. De monniken, vervallen graven.....en Hollanders.
WTF? Hollanders... en dan nog van die zeikerige honden die je van ver hoort aankomen.
We hoorde dat het druk was in de tempel waar wij overnachten, het zal toch niet zo zijn dat die lui daar ook zitten?
Het wordt al laat, klokslag 17.30 wordt er eten geserveerd.
We gaan terug, frissen ons een beetje op en gaan naar de eetzaal.
De monnik wijst ons naar een andere kamer waar wij en een Russische vrouw met haar moeder zit.
We zitten op de grond, op een kussen dan wel.
Het eten dat wordt geserveerd is vegetarisch en komt met een kommetje miso soep en een kom

groene thee.
Mijn angst wordt werkelijkheid als ik door de dunne muur de Hollanders hoor zeiken over bestek, het eten, eigenlijk is niets goed.
Hou je bek en boek lekker een all inclusive naar Alanya...
Vervolgens begint the so called sophisticated dame naast ons, die blijkbaar alles zo goed weet te bidden en daarna luidruchtig te bellen.
Donder godverdomme op.... Dan liggen ze ook nog eens op de kamer naast die van ons. Daar wordt je niet vrolijk van.

Donderdag 31-03
De volgende ochtend (06.30!) begint met een gebed. Again... ik ben niet gelovig maar vind het mooi om te zien hoe het er aan toe gaat.
de Russen die al te laat binnen kwamen bidden weer en beginnen vervolgens foto's te maken, daar waar nadrukkelijk wordt gevraagd het niet te doen.
Schijnheiligheid alom.... Wij als niet gelovigen hebben meer respect voor de monniken en hun rituelen dan de parasieten die zogenaamd wel gelovig zijn maar 0 respect hebben.
De monniken zelf hebben het ook in de gaten en geven een veelzeggende knik onze richting.
Het ontbijt belooft niet veel beter te worden.
Niet alleen de Russen en de Hollanders die moeilijk lopen te doen, er is ook nog een groep Israëli's aanwezig tot groot ongenoegen van iedereen.
Het drama wat ze veroorzaken om een glas water is te triest voor woorden, respectloze varkens....

Het ontbijt is tot ons vreugde voorbij..... op de gang worden we aangesproken door een Amerikaanse priester die al een paar jaar in de tempel woont.
Hij verteld dat de hoofd priester opdracht heeft gegeven om ons te verhuizen naar een luxe double room met eigen badkamer. Waarom dat is verteld hij niet, maar je voelt dat er een wederzijds respect is. Het is een mooi iets en als ik er nu aan terug denk doet het iets met me.
We frissen ons wat op met koud water, (warm water is er alleen in de avond) en we gaan op pad.
Als eerste is deel 2 van Okunoin aan de beurt.
Je kunt hier dagen rondlopen en elke keer iets nieuws ontdekken, de oude graven zijn indrukwekkend.
Maar er zijn ook graven in de vorm van een termieten heuvel. Gemaakt in opdracht van van een bestrijdingsmiddelen fabrikant om een soort sorry te zeggen tegen de termieten die ze hebben

gedood.
We naderen het einde van het pad en komen aan bij het mausoleum, waar pelgrims een groet brengen aan Kukai.
Hier staat ook een gebouw die op mij heel veel indruk maakte, Torodo hall met zijn meer dan 10.000 eeuwige brandende lantaarns.
Een monnik is er aan het bidden, maar ik MOET foto's maken (het is hier toegestaan). Geruisloos doe ik mijn ding zonder de man lastig te vallen.
Dat valt niet mee met mijn postuur en onhandigheid in een gang die smaller is dan mijzelf...

Een paar uur later verlaten we het park, zoeken wat te eten en krijgen een lift aangeboden van de Amerikaanse priester en een monnik die met de auto boodschappen gaan doen. Toffe gasten die monniken.
Zien wat tempels en dat was het wel een beetje.
Verder is hier eigenijk niet veel te doen.

17.30 Staat ons weer een vegetarische hap te wachten, die we wegspoelen met een fles sake op onze luxe double room.
Anne in haar eigen bad en ik duik de onsen in. Lekker rustig daar want alle herrieschoppers zijn opgedonderd en wij hebben de tempel bijna voor ons zelf.

a simple room

Offers, otfen sake and tobacco

pelgrims

you have to throw some water over them....

Zaterdag 26.-3
De eigenaar van het hotel brengt ons weg naar het station.
we zijn op tijd, het oude mannetje in zijn mooie pak wijst ons nog even op de verwarmde wachtruimte bij het station.
Voor zover bekend stappen we vandaag 3 keer over en komen we ongeveer 5 uur later aan in Kyoto waar we een paar dagen zullen verblijven.

De vergezichten vanuit de trein zijn weer ongekend....
We weten inmiddels hoe het allemaal werkt en hebben ook ondervonden dat ze niet op elke shinkansen met eten langskomen.
We slaan daarom op het eerstvolgende station wat proviand in voor onderweg.
Groene thee uit een flesje, gevulde rijst omwikkeld met zeewier en een bak sushi.
Er gaat immers niets boven een lekker stukje rauwe octopus poot :)

Daar zijn we dan, Kyoto. Het hotel ligt in de buurt van het station, maar het is altijd even zoeken aan welke kant van het station.
Gelukkig worden we weer van alle kanten te hulp geschoten en zijn we rap in de goede richting.
Koffers gedropt in de kleine kamer en even een rondje gedaan in de buurt van het hotel.
Het eerste wat hier opvalt is de chaos vergeleken met Tokyo, het bevalt mij helemaal niet.
Dikke stromen toeristen, waar je ook kijkt.
Man, ik hoop toch echt dat het beter gaat worden.

Van de rust in de bergen terug in de chaos van toeristen, we laten het even bezinken en maken een globaal plan voor morgen.

Kyoto (Kioto) met 1,5 miljoen inwoners is de voormalige hoofdstad van Japan, dit was tot 1868.
Het mooie van deze stad is dat de oude gebouwen niet zijn verwoest in de 2e wereldoorlog, zoals als dat wel is gebeurd in de rest van het land.
Het aanbod aan tempels is enorm en we zullen er vast een paar van gaan zien.

Zaterdag 27-3
Voor het ontbijt moesten we vouchers kopen, het is een ontbijtbuffet. Rijst, vis, soep, worstjes, Deense zoete broodjes (daar zijn ze hier gek op en ik ook) anyway ...genoeg om uit te kiezen.
Dat we in de toeristen zooi zitten is bij het ontbijt al te zien. Japans eten, doe je met stokjes en niet met mes en vork!

We gaan op pad, om de hoek ligt al meteen een enorme tempel genaamd Higashi-Hoganji.

Vandaar lopen we door naar Nishiki market, een lange smalle overdekte straat met bijna alleen maar etenswaren winkeltjes. Waar delicatessen ambachtelijk worden klaar gemaakt, van op hout geroosterde zoete aardappelen, Japanse chocolade, sushi, de mooiste vissen, zoete bonen tot gefermenteerde groenten... een paar honderd winkeltjes.
Been there, done that... door naar het Geisha gebied.
Het oude houten centrum van Kyoto, waar als je geluk hebt een " echte" geisha kan zien.
Ze bestaan nog steeds, maar zijn zo zeldzaam als een beschermde diersoort.
Bovendien moet je ze nog kunnen onderscheiden van de vele andere geisha's.
Deze zijn niet echt, maar het zijn Japanse toeristen die zich graag verkleden als geisha en zo de hele dag rondlopen.

Net zoiets als je in Volendamse klederdracht hijsen.
We haasten ons er doorheen en komen bij de rustigere Kamagowa rivier.
Ook hier zitten gezinnen en vrienden met elkaar te eten en drinken op plastic zeiltjes aan de oever van de rivier.
We verlaten de brug die over de rivier loopt en lopen langs de oever. Grote roofvogels hangen boven de rivier en we zien enorme vissen de rivier opzwemmen, het gaat allemaal voorbij aan de toerist die als een kudde blinde schapen aan al dit moois voorbij loopt.
De roofvogels duiken af en toe naar beneden, je zou denken dat ze op vis azen maar ze gaan liever voor de snelle hap van een onoplettende picknicker. Angstaanjagend met welke snelheid ze aan komen vliegen en met hun enorme klauwen proberen een rijstsnack weg te kapen.

De rivier verlaten pakken we nog even Yasaka shrine mee en lopen door kleine straatjes gevuld met nep geisha's
Een dag is zo voorbij.

Maandag 28-3
We gaan vroeg op pad naar Arashiyama a.k.a Bamboo forest.
Hiervoor hebben we de trein nodig omdat het net buiten de stad ligt. Hoewel het simpel leek was het toch een uitdaging om er te komen. Iedereen is dan wel behulpzaam maar als ze je de verkeerde kant op sturen wordt het wat lastig.
Aan de andere kant zie je nog eens wat.... Bij een klein station in de buurt van het park gaan we ook de verkeerde kant op, deze keer is het onze eigen schuld.
Ik heb geen zin om nog meer tijd te verspillen en stop een taxi, we wijzen een plaatje aan waarwe naar toe willen en klaar zijn we :)

We waren er op tijd om de toeristen te ontwijken en om nog wat mooi ochtendlicht te hebben voor foto's ipv de felle middagzon.
Maar we zijn de Tenryuji tempel binnen gelopen met zijn onvoorstelbare prachtige tuinen (ik wil niet als een ouwe zak klinken, maar dit was echt zo mooi) die volledig in balans zijn en hier veel te lang gebleven. Terug het bos in kon je over de hoofden lopen.

Hoe mooi het ook is, we gaan verder.
Een stukje terug met de trein naar Kinkakuji, de gouden tempel.
Uitgestapt bij Hanazono station, lopen we een stuk in wat we denken dat de goede richting is.
We zijn al een tijdje onderweg en besluiten het maar aan iemand te vragen.
De man spreekt een klein beetje Engels en wijst ons, na even te

denken in de goede richting.
Dat was de tegenovergestelde richting van die wij opgingen :)
Wij danken vriendelijk en een halve minuut later komt hij ons achterna. Follow me, follow me, me drive. Uhhh we krijgen een lift geloof ik.
We stappen gewoon in we lullen wat en 20 minuten later zijn we op onze bestemming.

Tempeltje gezien (en de rest er omheen natuurlijk).
De trein terug naar Fushimi, we moeten ergens overstappen maar het is niet helemaal duidelijk waar.
We vragen het even bij de info balie waar 5 man sterk, geen idee heeft waar het over gaat. Ik maak er een grapje over en dat begrepen ze wel ;)
Ze hebben echt geen idee, maar zoals wel vaker geven ze niet op. Ze bellen iemand op die een paar woorden Engels spreekt en geven de telefoon aan Anne en zo kunnen we weer verder.
Op naar de Fushimi Inari shrine een indrukwekkende kilometers lange rij Torii (een soor heilige

poorten) we lopen er wat uurtjes rond, een indrukwekkende omgeving.

Het wordt laat en de zon gaat onder, we scoren wat te eten in de supermarkt en warmen het daar op.
potje sake erbij en we leggen ons neer.

Dinsdag 29-3
We hadden eigenlijk gepland om vanuit Osaka een dag naar Nara te gaan, maar omdat we het hier wel een beetje gezien hebben maken we een dagtocht vanuit Kyoto.

We zijn extra vroeg opgestaan om de trein te nemen voordat de toeristen wakker worden,
Nara (een andere voormalige hoofdstad van Japan) heeft een groot park met 1200 vrijlopende herten.
De herten worden volgens de Shinto aanhangers als heilig beschouwd, het zijn de boodschappers van de goden.
Ook hier zijn natuurlijk weer vele tempels, we hebben er aardig wat gezien maar zijn nog niet tempelmoe.
Hoewel we niet overal naar binnen gaan nemen we toch wel even snel een kijkje. Het is vooral

bijzonder wat er allemaal rond zo'n tempel afspeelt.
Bij de 1e komen we 2 groepen pelgrims tegen, ze doen om de beurt hun gebed.
Het boeddhistisch "gezang" maakt indruk. Ik maak wat foto's van ze en we gaan verder het park in.
Hoe tof zijn al die herten, ze liggen en lopen overal. Ze houden het verkeer op en vallen mensen lastig.
Je kunt voor 150 Yen een pakje wafeltjes kopen (ze ruiken en proeven naar groene thee) en deze aan de herten voeren.
En nu zien we ook waarom sommige herten mensen lastig vallen.
Die mensen staan met een heel pak koekjes voor de neus van een hert en raken dan wat in paniek als de beestjes te dichtbij komen.
Dan trekken ze de koekjes weg en zo is het hert over de zeik. Dat zou ik ook zijn als ze mij eerst iets lekkers voor houden en dan snel wegtrekken.
Wij pakken steeds een koekje en geven die, niets aan de hand. Als ze aandringen laten we lege handen zien net zoals we dat bij de hond doen.

Laten zien wie de baas is, anders worden ze dominant.
Als je het koekje eerst omhoog houdt, maken ze een buiging voor je. hehe...
Het is hier best tof!
Al slenterend passeren we een volgende tempel waar we snel doorheen lopen. Het balkon geeft een mooi vergezicht over het gebied en Anne spot in de verte iets, waar ik al jaren van droom.

Nara dreamland, een verlaten amusement park.
We lopen er wel "even" heen, kleine straatjes, geen taxis en eigenlijk geen idee of we nog wel de goede kant op gaan.
We vragen het nog eens ergens en ineens staan we ervoor, wel anderhalf uur verder.
Fuck yes!
Ik sta te springen als een klein kind. Het terrein is afgeschermd vanaf de weg maar dat is gemakkelijk te omzeilen. We staan nu op de toegangs weg en het oude overgroeide parkeer terrein. Een stukje verderop is de oude entree. voorbij de entree is nog een hekje en daarachter een groot hek wat gedeeltelijk open staat, het is de toegangspoort tot het park zelf...

Voor we vertrokken heb ik contact gehad met wat Japanse urbexers, die trekken er alleen in de nacht op uit.
Overdag schijnt er bewaking rond te lopen en ze hebben mij meerdere malen gewaarschuwd dat je echt een serieus probleem hebt als je wordt gepakt.
Fuck, fuck en nog eens fuck. Zal ik gaan of niet?

Anne is al helemaal geen held als het om dit soort dingen gaat, dus die gaat zo-ie-zo niet mee naar binnen.
Ik kan haar daar ook niet zomaar achterlaten in de middle of fucking nowhere.
Als ik alleen was geweest, had ik de gok gewaagd. Maar we zijn nu met z'n tweeën en met heel veel pijn in mijn hart gaan we verder...snik.
Onderweg moet ik nog en paar keer slikken, daar stond ik dan voor mijn droomlocatie zonder naar binnen te gaan... ik weet niet of ik hier ooit nog overheen kom.

Eigenlijk geen idee meer waar we nu zijn, maar we zien een bushalte en een bekende naam erop.
Een naderende dame wijst ons erop dat de bus naar het station gaat.
De bushalte is een bijzonder object op zich met zijn houten eethoek stoelen, en een ikea klok op

batterijen.

In de buurt van het station eten we nog wat in een soort "diner" achtigtige toko.
Nooit gedacht dat eten zo centraal zou staan op deze reis, maar als je kijkt naar de enorme diversiteit en de kwaliteit van het eten kun je dit niet aan je voorbij laten gaan.

Volgende Blog: Het mysterieuze Koyosan