3 jaar

De tijd lijkt voorbij te gaan zonder dat je het in de gaten hebt.
3 jaar wonen we al weer in Noorwegen en geef toe, voor een paar buitenlanders doen we het helemaal niet zo slecht.
Anne met haar eigen toko en de taal vloeiend spreekt, ik met mijn eigen business en de taal deels onder controle heeft. Hierbij moet ik wel toevoegen dat ik er helemaal niets aan doe, in ieder geval minder dan ik ooit van plan was.
Dat komt deels omdat ik voor 90 procent met buitenlanders werk en de voertaal Engels is, daarbuiten spreek ik Noors en daar red ik mij ook prima in, ik kan alleen geen discussies aangaan of iets dergelijks want daarvoor is mijn woordenschat simpelweg te klein en thuis spreken we Nederlands.
3 talen op een dag, dat is best wel eens vermoeiend en hoe langer we hier wonen hoe lastiger het soms is om wel eens wat woorden terug te vinden in je geheugen (bij mij vrij beperkt..)
Soms weet je het alleen in het Noors of Engels en ben je het in het Nederlands kwijt... of soms weet je het in geen ene taal meer of denk je dat je het weet en blijkt het niet te kloppen.
En dan is er altijd wel een slimmerik (bedankt Marc) die je daar op wijst, zoals vorige week toen ik schreef dat een kraan een mast heeft. Maar dat heeft die niet het heeft een giek.....
En het stomme is dat ik lang heb zitten denken hoe zo een ding ook al weer noemt, in het Noors is het een boom (spreek uit als boem) en mast wordt ook al eens gebruikt... Ah mast... dat was het volgens mij in het Nederlands ook, niet dus en zo zullen er wel veel meer taaltechnische fouten in zitten. Lekker belangrijk, als je maar begrijpt wat er staat, daar gaat het toch om?
Als we hier al zo lang wonen, dan schrijf ik deze blog al ruim 3 jaar. Zelf nooit gedacht dat ik dat zo lang zou volhouden. Hoewel ik de laatste tijd wel eens een weekje skip omdat er dan niet zoveel gebeurt of omdat ik er gewoon geen zin in heb, vindt ik het over het algemeen nog steeds leuk om te doen en het gaat me vrij gemakkelijk af.
Ik ben nu ook begonnen met het schrijven van reviews in het Engels op tripadvisor, die tot mijn verbazing ook nog wel eens gelezen worden. Natuurlijk zou ik er meer mee willen doen, maar het is net als met fotografie van die kansloze vrije beroepen waar je geen reet mee kan verdienen omdat iedereen het kan. Toch heb ik mijzelf ervan overtuigd dat ik een fotoboek met korte verhalen wil gaan maken... gewoon voor de fun.
Lekker door blijven dromen en vooral niet vergeten die dromen ook proberen waar te maken. In het kader van... zijn we een nieuw reisje aan het plannen, onze korte maar onvergetelijke trip naar het Noorden in de winter heeft ons gemotiveerd om nog meer Noordelijke oorden te gaan bekijken.
Svalbard staat al lang op de lijst op de lijst, maar voor we daar heen gaan wil ik nog beter glas voor de camera hebben om er zeker van te zijn dat niets ons daar ontgaat, want het is een eenmalige trip. Dat wordt dus nog even sparen.
Dit jaar willen we IJsland en de Faroe eilanden doen. Met eigen auto die kant op en dan rondrijden tot we alles gezien hebben.
Ik heb er enorm veel zin in , maar er zit een addertje onder het gras........ Ik wacht nog steeds op een operatie aan mijn schouder en hoewel Noorwegen over het algemeen een leuk land is, als je hier iets mankeert kan het soms heel lang duren voor ze er iets aan gaan doen. Want organiseren, plannen etc. zijn ze echt heel erg slecht in. Inmiddels wacht ik nu al bijna 1 jaar en is er nog steeds niets bekend, maar kan ik wel binnen nu en een paar maanden worden opgeroepen. Na de operatie heb ik 2 maanden nodig voor revalidatie en binnen die 2 maanden kan ik vrijwel niets dan behalve fysio oefeningen te doen en dat maakt het plannen van een vakantie weer heel lastig.
Ik denk dat we maar gewoon moeten boeken en een heel goede annuleringsverzekering er bij moeten afsluiten.
Weer terug naar die 3 jaar geleden, toen kwamen we hier ook met een oud fordje, die we inmiddels niet meer hebben, Lady Luck fiskebåt die we ingeruild hebben voor een andere boot en 3 beesten waarvan er helaas 2 er niet meer zijn.
De 3e doet het nog steeds en begint steeds meer te wennen aan Betty de kleine terrorist en Betty kan steeds beter met de kat omgaan. Nu lijk ik wel een of ander huiswijf die over niets anders dan de kinderen kan praten.....
Hond doet het goed en het is wonderlijk om te zien hoeveel energie zo'n klein beestje heeft. Altijd vrolijk en dat heeft natuurlijk ook zijn weerslag op ons. Wij worden er ook veel vrolijker van en de hond geeft zijn energie over aan ons in de vorm van beweging en dat was vooral na het afgelopen jaar hard nodig.
Genoeg geschreven voor deze week, ik ga de hond lopen en lekker verder dromen over verre oorden.

ontsnapt

Hoewel al weer een week terug in het gewone leven, ben ik met mijn hoofd nog steeds in het betoverende Noorden.
Het leven is daar meer relaxed dan hier aan de conservatieve  zuid-westkust, minder gehaast, de mensen zijn meer relaxed en hebben meer het soort humor en directheid als de Hollanders.
Het draait niet allemaal om geld en dat zie je in alles terug.
Natuurlijk hebben we daar niet alleen maar als dromerige toeristen rondgelopen, maar ook gelet op mogelijkheden voor later omdat ons hart meer verbonden is met noorden dan met het zuiden, ook al zitten we hier goed en is het hier onbeschrijflijk mooi... Maar dat andere deel heeft toch een grotere aantrekkingskracht.
Het volk aangepast aan de natuur, de ongemakken van het ouder worden, opgelost door een rollator in sleevorm. Waarschuwingsborden om je auto niet te parkeren, omdat de ijspegels van de dakgoten vallen.
De stad is in het geheel anders, meer normale eethuisjes, kroegen met voor onze maatstaven normale muziek.
Wat mij vooral heel erg opviel (maar dat geldt eigenlijk voor heel Noorwegen) omdat we nu iets meer buiten de deur aten, is hoe Noren met hun bestek omgaan.
Nu ben ik absoluut niet van de etiquette, dus als je liever met je handen eet in plaats van met bestek zal mij een rotzorg zijn. Maar als je dan toch bestek gebruikt doe dat dan op een manier zodat het ook nog ergens voor dient.
Want als je mes en vork vasthoud op een manier als je iemand bovenhands gaat neersteken (dus bestek naar beneden gericht in gesloten vuist) en zo je vlees gaat snijden en vervolgens in dezelfde houding je eten zo naar binnen probeert te werken ziet er wel heel er spastisch uit.
Ik goed van vertrouwen dacht dus dat die gast iets mankeerde en daarom zo at, maar verder om mij heen kijkend verbaasde ik mij meer volk zo te zien.
Wist je dat nog niet zei Anne, zo eten veel van die wijven op mijn werk ook......
Ik nodig jullie uit het eens te proberen en zie hoeveel moeite het kost om je eten verwerkt te krijgen tot hapklare brokken en ze dan ook nog naar binnen te werken.

Het leven kreeg zonder dat ik het in de gaten had afgelopen Vrijdag een bizarre wending:
Ik had bij de makelaar sleutels opgehaald om in een appartement wat schade te gaan bekijken om dat vervolgens te gaan repareren.
Met de sleutels op zak op weg naar het betreffende pand, maar omdat het vrijdagmiddag was en dan de verkeersdrukte vroeg begint, waren de toegangswegen naar het adres waar ik moest zijn vertraagd door verkeer waarop ik besloot naar huis te rijden en later op de dag wel te gaan kijken.

Een wijs besluit, even later werd ik door de makelaar in paniek opgebeld en toen ik opnam waren ze heel erg blij.....?
Precies op het tijdstip dat ik daar op de eerste etage (begane grond in Noorwegen) aan het werk zou moeten zijn, reed er een mobiele kraan het pand in en met zijn mast vaagde die bijna de gehele eerste etage weg....
Het is niet de eerste keer dat ik aan bizarre dingen ontsnap en de dood mij hielen zat enerzijds omdat ik het opzocht, anderzijds omdat het mij overkwam. Maar dit is toch wel weer iets aparts en een reden te meer om er zeker van te zijn dat je moet genieten van het leven en de dingen moet doen die je wil doen omdat uitstellen naar morgen wel eens te laat kan zijn.

Vandaag hadden we eigenlijk wat huishoudelijke en administratieve plannen, maar hebben dat maar gelaten voor wat het is (en zeg nu zelf een brandschoon huis is toch eigenlijk alleen maar een teken van een wasted life)
Tur kleertjes aangetrokken en lekker de bergen ingereden om daar wat te gaan relaxen, tevens Betty's eerste lange autorit met 3 keer een ondergekotste bench en een hele zielige hond. Van de bergkou kon ze ook al niet genieten......
Thuis aangekomen, was ze vreemd genoeg bij de eerste stap over de drempel al haar zieligheid vergeten en verviel ze onmiddellijk terug in haar rol als kleine terrorist met te veel redbull op...

Live today, because tomorrow is promised to no one!

I saw the light !

In planning kwam het niet helemaal uit om nu een weekje weg te gaan, omdat we Black Betty (die inmiddels steeds meer rood door het zwart heen krijgt) net een weekje in huis hebben.
Maar die vakantie hadden we nu eenmaal al geboekt en de hond is eigenlijk ongepland tussendoor gekomen.

Omdat het een reis is met veel activiteiten en die kleine terrorist nog midden in haar opvoeding zit, moet ze een weekje naar een oppas.

Dat geregeld, gaat ook de kat een week naar het pension, waar ze niet in de enkels kan worden gebeten door Betty.

Dan is het nu tijd voor een kort avontuur die al heel lang op ons verlanglijstje staat.

Maandagochtend het vliegtuig naar Oslo om van daar verder te vliegen naar Tromsø. Een stad boven de poolcirkel waarvan het grootste deel is gesitueerd op een eiland in het midden van het Tromsøfjord en aan beide kanten door middel van diverse bruggen aan het vaste land is verbonden.
Na enige vertragingen door het weer komen we eind van de middag aan.
De vlucht er naartoe geeft met helder weer een prachtig zicht op de enorme bergmassieven van Noorwegen, wat al een beleving op zich is.
De flybuss naar het hotel genomen (15 min.) en wat opvalt is dat alle hoofdwegen onder de stad doorlopen. Tunnels geboord door de steenmassa en zelfs voorzien van rotondes. Op deze manier blijft de stad voor een groot deel vrij van autoverkeer.
We lopen wat door de stad voor een paar eerste indrukken, eten wat en gaan op tijd plat.
Dinsdag was het plan om naar een groot aquarium te gaan, maar onderweg daar naartoe stuitten we op een bord die wijst op een fjord vistocht.
Hoewel we er niet helemaal op voorbereid en gekleed waren, besluiten we aan boord te stappen.
we zijn in een klein groepje van 6 en de kapitein + kok.

De boot blijft in het fjord en met het ijs op de hengels gaan we proberen er wat kabeljauwen uit te  trekken. Het zijn geen monsters, maar de grootste is toch nog 8,4 kg. De beste blijven aan boord en worden een uurtje later geserveerd. Verser dan dit krijg je het niet en dat komt de smaak ten goede.
terug aan wal, door naar het hotel want om 17.30 worden we opgehaald voor het ding waar we eigenlijk voor kwamen.
De Aurora Borealis tour.
Er zijn veel organisatoren die echt vanalles aanbieden, van goed tot slecht.
Van kleine groepjes tot volle touringcars waar je aan je lot wordt overgelaten.
Wij hebben bij een professionele fotograaf geboekt. Hij neemt ons eerst mee
naar zijn studio waar we een workshop krijgen over nachtfotografie en het foto's maken van "het licht" zelf.
Met die kennis en de juiste camera instellingen worden we daarna ingepakt in een warme overall en winterschoenen voor die daar behoefte aan hebben en daarna in een vw transporter op pad.
Er is op het moment weinig zon activiteit en voor een groot deel bewolkt.
Een garantie op dit natuurverschijnsel bestaat niet en het komt nu dus aan op de professionaliteit van de gids.
we rijden een uur of 2 richting oosten om een heldere hemel te vinden met weinig omgevingslicht. Het is een prachtige stille plek, overal om je heen zie je verse diersporen in de sneeuw en nu is het wachten tot het licht zich laat zien.

het is 20 graden onder nul en na een kwartiertje verschijnt er een groene gloed aan de hemel.
Prachtig maar niet erg bevredigend en het verdwijnt sneller dan we gehoopt hadden. Daarna blijft het stil, we rijden nog naar andere plekken maar het mag helaas niet zo zijn.
Het zal toch niet waar zijn, dat dit alles is en waar we voor gekomen zijn? Om 03.00 zijn we onbevredigd weer terug in het hotel.

Snel wat slapen want om 8.30 worden we opgehaald voor het hondeslee rijden in de Lyngen alpen.
een paar uur op een hondeslee bij minus 15. Een span van 5 Canadese husky's trekt de slee voort. De kracht van de honden is enorm.

Ik sta eerst achterop om de honden te sturen en de slee in balans te houden. Koud krijg je het niet want het is hard werken. Als de sneeuw te diep wordt of je gaat bergopwaarts moet je hard mee rennen om de honden te helpen, op de helft van de toch wisselen we en neemt Anne het over.
De tocht, de omgeving, het samenwerken met de honden maakt het geheel tot een echt bijzondere ervaring wat ons nog heel lang bij zal blijven, mede dankzij de professionele medewerkers, die 24/7 met deze honden werken. Ook hier krijgen we eten, heerlijke rendierensoep met polarbrød.

Volgende dag gaan we ijsvissen in de buurt van Svensby, ook hier duurt het even voor we ter plekke zijn en met nog 5 anderen gaan moeten we eerst een best zware tocht door knie-diepe sneeuw doen om op weer zo een droomlocatie

uit te komen.
We scheppen sneeuw weg boren een gat in het 20 cm dikke ijs en met een mini ijshengeltje
proberen we tevergeefs iets te vangen.
Pech dus, maar daarom niet minder leuk. Daarna graven we een grote kuil in de sneeuw en grillen we worsten op een houtvuur.

Terug in het hotel hebben we kort de tijd om de kleding te verversen voor we worden opgehaald voor de 2e aurora tocht die we bij dezelfde gast hebben kunnen regelen.

Hopen dat we vanavond meer geluk hebben..... Volgens de weervoorspellingen zou het verderop helder weer zijn, maar daar gekomen blijkt daar niet veel van te kloppen. De moed zakt ons inmiddels in de schoenen.....
Maar de gids krijgt een telefoontje van een collega, dat bij grens met Finland een prachtige heldere hemel is. Met een flinke vaart richting Finland en daar in de buurt ziet Anne al achterom kijkend de hemel oplichten, het gevoel is onbeschrijfelijk.
We stoppen en zoeken een mooie plek om het vast te leggen op camera. De temperatuur is inmiddels -18 en ik sta werkelijk tot mijn ballen in de diepe sneeuw, maar door de adrenaline die door mijn lijf giert voel ik daar weinig van.
We blijven klikken met sluitertijden van 15 seconden en het ijs staat op de camera.....

Dit is waar we voor zijn gekomen, de stilte, de kou, de snelheid van het dansende licht is een wonder dat je 1 keer in je leven meegemaakt moet hebben.
Als de activiteit wat afneemt beginnen we aan de terugweg, tot we na een uur rijden nog meer tegen komen en deze keer nog sterker dan eerder op de avond.
Gebroken maar voldaan komen we om 05.00 terug bij het hotel.
Vrijdag gaan we wat musea, aquaria bezoeken de stad verkennen en een paar kroegjes bezoeken.

Tromsø, misschien wel een stad met toekomst?

Al met al een paar bijzondere dagen die mede dankzij A&E een aantal dromen heeft doen uitkomen.
Een aantal uitgekomen dromen die weggestreept kunnen worden van de things to do list, die weer aangevuld kan worden met  nieuwe avonturen.