ontsnapt

Hoewel al weer een week terug in het gewone leven, ben ik met mijn hoofd nog steeds in het betoverende Noorden.
Het leven is daar meer relaxed dan hier aan de conservatieve  zuid-westkust, minder gehaast, de mensen zijn meer relaxed en hebben meer het soort humor en directheid als de Hollanders.
Het draait niet allemaal om geld en dat zie je in alles terug.
Natuurlijk hebben we daar niet alleen maar als dromerige toeristen rondgelopen, maar ook gelet op mogelijkheden voor later omdat ons hart meer verbonden is met noorden dan met het zuiden, ook al zitten we hier goed en is het hier onbeschrijflijk mooi... Maar dat andere deel heeft toch een grotere aantrekkingskracht.
Het volk aangepast aan de natuur, de ongemakken van het ouder worden, opgelost door een rollator in sleevorm. Waarschuwingsborden om je auto niet te parkeren, omdat de ijspegels van de dakgoten vallen.
De stad is in het geheel anders, meer normale eethuisjes, kroegen met voor onze maatstaven normale muziek.
Wat mij vooral heel erg opviel (maar dat geldt eigenlijk voor heel Noorwegen) omdat we nu iets meer buiten de deur aten, is hoe Noren met hun bestek omgaan.
Nu ben ik absoluut niet van de etiquette, dus als je liever met je handen eet in plaats van met bestek zal mij een rotzorg zijn. Maar als je dan toch bestek gebruikt doe dat dan op een manier zodat het ook nog ergens voor dient.
Want als je mes en vork vasthoud op een manier als je iemand bovenhands gaat neersteken (dus bestek naar beneden gericht in gesloten vuist) en zo je vlees gaat snijden en vervolgens in dezelfde houding je eten zo naar binnen probeert te werken ziet er wel heel er spastisch uit.
Ik goed van vertrouwen dacht dus dat die gast iets mankeerde en daarom zo at, maar verder om mij heen kijkend verbaasde ik mij meer volk zo te zien.
Wist je dat nog niet zei Anne, zo eten veel van die wijven op mijn werk ook......
Ik nodig jullie uit het eens te proberen en zie hoeveel moeite het kost om je eten verwerkt te krijgen tot hapklare brokken en ze dan ook nog naar binnen te werken.

Het leven kreeg zonder dat ik het in de gaten had afgelopen Vrijdag een bizarre wending:
Ik had bij de makelaar sleutels opgehaald om in een appartement wat schade te gaan bekijken om dat vervolgens te gaan repareren.
Met de sleutels op zak op weg naar het betreffende pand, maar omdat het vrijdagmiddag was en dan de verkeersdrukte vroeg begint, waren de toegangswegen naar het adres waar ik moest zijn vertraagd door verkeer waarop ik besloot naar huis te rijden en later op de dag wel te gaan kijken.

Een wijs besluit, even later werd ik door de makelaar in paniek opgebeld en toen ik opnam waren ze heel erg blij.....?
Precies op het tijdstip dat ik daar op de eerste etage (begane grond in Noorwegen) aan het werk zou moeten zijn, reed er een mobiele kraan het pand in en met zijn mast vaagde die bijna de gehele eerste etage weg....
Het is niet de eerste keer dat ik aan bizarre dingen ontsnap en de dood mij hielen zat enerzijds omdat ik het opzocht, anderzijds omdat het mij overkwam. Maar dit is toch wel weer iets aparts en een reden te meer om er zeker van te zijn dat je moet genieten van het leven en de dingen moet doen die je wil doen omdat uitstellen naar morgen wel eens te laat kan zijn.

Vandaag hadden we eigenlijk wat huishoudelijke en administratieve plannen, maar hebben dat maar gelaten voor wat het is (en zeg nu zelf een brandschoon huis is toch eigenlijk alleen maar een teken van een wasted life)
Tur kleertjes aangetrokken en lekker de bergen ingereden om daar wat te gaan relaxen, tevens Betty's eerste lange autorit met 3 keer een ondergekotste bench en een hele zielige hond. Van de bergkou kon ze ook al niet genieten......
Thuis aangekomen, was ze vreemd genoeg bij de eerste stap over de drempel al haar zieligheid vergeten en verviel ze onmiddellijk terug in haar rol als kleine terrorist met te veel redbull op...

Live today, because tomorrow is promised to no one!