Website

Hotel Fred en Anne (Dat Fred moeten we toch eigenlijk eens vanaf, gezien ik hier alleen nog maar mijn officiele naam gebruik -Ferdinand-..!) draait weer op Volle toeren.
G+N nog net weg of familie A+E staan al weer voor een lang weekend op de stoep.
Ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgen, maar zowel G+N genoten van prachtig weer met hun klim naar de Preikestolen en A+E hadden 4 zomerse dagen met temperaturen boven de 20 graden.
Zelfs op de nationale feestdag van Noorwegen Syttende Mai (wat niet meer betekent dan 17 mei) hielden we het droog, iets wat de afgelopen 3 jaar nog niet is voorgekomen.
Betty hebben we mee de stad ingenomen op deze dag van tradities,parades en veel geluid. Zo kan ze leren met alle situaties om te gaan in de hoop dat het een allround hond wordt.
Mooi weer is niet alleen leuk voor gasten , maar ook voor ons en wordt dan zoveel mogelijk buiten doorgebracht. Voor de gasten hield dat in dat ze mee op pad konden, enigszins aangepast en rekening houdend met de leeftijd en de conditie van de gasten, hebben we toch een paar fijne uitstapjes gedaan op Noorse wijze en met invloeden uit andere delen van de wereld.
Zoals een prachtig uitzichtpunt, waar je de zon in de zee ziet verdwijnen op Noorse wijze aangepast met hutten waar je uit de wind kunt zitten en grillen of lekker kunt gaan relaxen met een goede fles wijn, kaasjes, toast etc. zoals wij dat hebben gedaan.
Of je doet een tochtje in nabijheid van bergen en bos en voor de lunch neem je op Noorse wijze een grill, worst, brood en mosterd mee en voor de niet zo hardcore mensen een thermos koffie.

Al met al een goed weekend achter de rug
Nu weer terug in de realiteit, de gasten zijn weg, Anne is op haar job, het regent weer, ik schrijf een blog en zit voorlopig nog steeds thuis. De 1 zal zeggen stel je niet aan ik ken ook iemand die aan zijn schouder is geopereerd en die werkte al weer na 3 dagen., Sure...maar we zijn niet allemaal hetzelfde en zeker niet alle operaties zijn hetzelfde.
Ik kom er beetje bij beetje achter dat ze toch flink aan het reconstrueren zijn geweest en dat het herstel goed maar naar mijn zin traag verloopt. Alles wat ik te veel of verkeerd doet wordt echt direct of een paar uur later afgestraft met veel pijn en stijfheid en ben ik weer een paar stappen terug in het proces in plaats van vooruit.
Met wat aanpassingen, hulp en de nodige voorzichtigheid (heel erg lastig) kun je toch een eind komen.
Zo kan ik toch op pad met mijn rugzak op (een goede die mijn schouder niet belast) en een beetje genieten van het leven zoals iedereen dat zou moeten doen.
Ik schreef dus een blog, doe het huishouden  (en dat is dan naast 2 x per week fysio ook meteen training voor mijn schouder), zit achter nieuw aangepast werk aan, maak ruzie met bureaucratische instanties, die er zijn om je te helpen maar daar eigenlijk geen zin in hebben en verder bezig met mijn fotografie die zoals jullie weten op dit moment redelijk bovenaan staat.
Dus laten we het daar nog eens over hebben:
Norwayphotography.com loopt niet echt fantastisch, mede omdat de site moeilijk is te onderhouden en aan te passen.
Daar over  en over de beperktheid van de naam nadenkend, ben ik op het volgende gekomen.
Er komt een geheel nieuwe website en een nieuwe naam die mij wat meer creative ruimte geeft.
Pixel your soul photography komt later dit jaar met een super website pixelyoursoul.com.
Op deze website komen alleen de mooiste fotos en dit zal ook mijn portfolio worden.
Als voorloper hierop heb ik een facebook pagina gemaakt die je hier kunt zien , op deze pagina kun je extra foto's en series zien die je nergens anders ziet, vaak samen met achtergrond informatie die ik op een website niet kwijt kan. Ik zeg LIKE of VIND-IK-LEUK  of / en DELEN deze pagina als je facebook gebruikt. Hoe meer bezoekers en promotie hoe beter. Je hoeft niet bang te zijn voor spam of andere onzin want het enige wat wordt geplaatst zijn foto's en achtergrond informatie.
Alsof dat niet genoeg is kun je ook nog op mijn algemene foto site kijken, die inmiddels ook een nieuwe professionele look heeft gekregen .
Zoals je op de sites kunt zien beperk ik mij de laatste tijd niet tot het maken van landscapes, maar probeer ik een beetje out of de box te denken en uit mijn comfort zone te stappen en dat is best leuk, maar soms ook best moeilijk.
Het wordt iets gemakkelijker gemaakt door een nieuwe hobby van Anne. Nu ken ik haar toch al een tijdje en dacht altijd dat Anne en haar hobby niet in 1 zin was uit te spreken.
Maar gasten over de vloer brengen ook wel eens nieuwe invloeden en in het kader van je moet overal de beste dingen eruit pakken en dat samenvoegen kwamen we met het volgende:
G+N hebben een hobby genaamd geocache, een soort spoorzoekertje voor volwassenen.
Je vindt de coordinaten op een website, voert die in je handheld GPS en je gaat op zoek naar de schat (en dat gaat meestal helemaal nergens over, maar kan soms ook heel leuk zijn), deze ligt dan ergens verstopt op een verlaten plek. Daar log je 'm door middel van je naam en datum op te schrijven en vervolgens doe je dat ook op internet.
Het zal allemaal wel, maar het leuke ervan is, dat je behalve veel buiten bent, dat je op plaatsen komt waar je anders nooit zou komen.
Anne met de GPS voorop en ik met de camera er achteraan, een gouden combinatie -win-win- situatie.
Daar uit voort vloeiend ben ik mij in iets anders gaan interesseren wat ook weer te combineren is met bovenstaande : URBEX, Urban Exploration, het vinden van verlaten of vervallen huizen, kantoren, kerken,ziekenhuizen, fabrieken, instituten, kastelen,villa's, scholen...you name it.. en die te fotograferen, wat de meest prachtige en bizarre beelden op kan leveren. Probleem is dat het in Noorwegen wat lastig is en wereldwijd gezien de locaties geheim worden gehouden.
Alle tips zijn dus welkom...

Tot de volgende!
groet,
 Fred Ferdinand

                                                                                                       

naam

De beperkingen van mijn schouder ben ik goed beu, net als het thuiszitten.
2 komende maanden mag ik mijn schouder dan wel bewegen maar nog steeds niet belasten, niet meer dan 2 kg.
De fysio is inmiddels begonnen en 2 keer per week moet ik er flink tegen aan om de kleine spieren te trainen die alles op zijn plek houden (Tijdens dat trainen voel je jezelf toch flink kut, sta je daar als stevige vent die geen klote kan....).
De fysio gast is in ieder geval positief over wat ik al kan en hij verwacht dan ook wel dat het goed zal gaan komen, maar nog lang nodig heeft en nooit meer zal worden zoals het was.
Ik moet mijn nabije toekomst dus anders in gaan delen, ander werk en het is nog maar de vraag of ik mijn bedrijf voort kan zetten zoals ik dat tot nu toe heb gedaan.
De huisarts staat aan mijn zijde en heeft NAV (uwv) geadviseerd om mij om te scholen....
Maar het NAV neemt niet graag adviezen aan van een buitenstaander en hoewel de instelling er is om je te helpen, gaan ze ook dat liever uit de weg.
Ik denk dat het nog een lange frustrerende weg wordt voor we krijgen waar we recht op hebben en uiteindelijk zal het ook wel weer goed komen.... hoewel ik daar nu nog even een hard hoofd in heb.

Voor de rest moet ik mijn tijd thuis en steeds meer buiten door brengen terwijl Anne hard aan het werk is (oh ja ze doet het best goed op haar job, krijgt niets anders dan lof en haar naam schalt regelmatig in de grote kantoren in Oslo).
Op dit moment houd ik mij behalve met de hond-die het ook goed doet- en het huishouden, vooral bezig met fotografie en het promoten ervan.
Hoewel ik maar een amateur ben met weinig technische kennis, schiet ik -al zeg ik het zelf- toch af en toe best een leuk plaatje, waarvan sommige naar ik denk wel wat commerciële waarde hebben.
Dus waarom zou ik niet proberen om te kijken of ik er iets verder mee kan komen?
Zeker nu ik weer een camera vast kan houden.
De promotie gaat van foto's plaatsen op interessante sites op internet (waar inmiddels ook al een aantal foto's zijn gescout) tot het mee doen aan wedstrijden enzovoort enzovoort.
Aangesloten bij een expat fotoclubje en af en toe een foto ergens naar toe sturen om te zien of ze bijten.
Bijten deden ze bij de lokale krant toen ik een foto stuurde van een gestrande boot, die werd los getrokken door een reddingsdienst.
Mooie grote foto werd er geplaatst  tot ik tot de ontdekking kwam dat ze mijn naam er niet bij hadden geplaatst.
GODVERDOMME VUILE KUT NOREN, kunnen ze dan echt helemaal niets goed doen?
En die light bulb full of anger staat weer op on. Doen ze het nu met opzet of wat.
OK, het is maar een naam.... maar als ik mijzelf aan het promoten ben dan is die naam toch wel belangrijk en zonder kan ik het artikel ook niet in mijn portfolio steken.
Het kan misschien een fout zijn, maar daar geloof ik niet in. Want die gasten doen dit hele dagen en ze weten donders goed dat als ze een naam weglaten dat ze daarmee het copyright schenden.
Direct een mail er achter aan gestuurd, maar zo snel als ze zijn met het plaatsen van de foto (die ook per mail naar hetzelfde adres was verzonden) zijn ze absoluut niet met het beantwoorden van een email.
Een tijd later dan nog maar een mail en meteen 1 naar de schrijver van het artikel.... je raad het al, niemand thuis.
WTF !? De Noor bij de krant houd net zo min van verantwoording afleggen als de Noor bij de NAV en dat is waarom die light bulb af en toe aan springt.... onrecht is iets waar ik heel slecht tegen kan en dan vooral door grote bedrijven, overheden die zich als een zooi laffe honden overal achter proberen te verschuilen.
Dan maar bellen en dan wordt het lastiger om er onder uit te komen. Ik krijg een dame te spreken  die na mijn vraag en uitleg over copyright toch wel iets begint te stamelen en ze beloofd mij om het uit te gaan zoeken. Hoewel ik daar weinig vertrouwen in had, staat een uur later mijn naam er bij.
Was dat nu zo moeilijk ?

silky stream

silky stream, a photo by Ferdinand Bart Alst on Flickr.

Maandag ochtend, hond mee , camera mee...

Iron

Iron, a photo by Ferdinand Bart Alst on Flickr.

Tijdens en berg wandeling vind je in the middle of nowhere een stuk ijzer in een rots gemonteerd... fascinerend..