the start of a normal life

De eerste week van een beginnend normaal leven zit erop.
Nog niet helemaal normaal want er is maar 1 helft van ons echt aan het werk, die helft is Anne.
Maandag begon de eerste officiële werkdag bij H&M van 14.00 tot 20.00 (want tot zo laat is dit filiaal door de week open, op zaterdag van 10.00-18.00, gelukkig kennen ze geen koopzondagen. )
en wel in de functie als avdelingsleder.
Dus in een nieuw land, in een onbekende H&M met nieuwe collega's een nieuwe taal en dan nog leiding geven ook, that must be rock 'n roll.
Vol met zenuwen ,sprekend in haar beste Noors en vele Engelse toevoegingen deze eerste dag goed doorgekomen.

Veel collega's hebben begrip en zijn blij dat Anne is gekomen, maar er wordt natuurlijk ook getest en afgetast. Deze jente uit NL loopt hier natuurlijk niet voor de lol rond dus de Noorse barbies willen graag weten uit wat voor hout ze is gesneden.
Aan het einde van de week (moe maar voldaan) lijkt Anne de zaak redelijk onder controle te hebben (evenals de taal ) en heeft ze zelfs de eerste vergadering in het Noors overleefd.
To be continued!

Aan het einde van deze zware week is het natuurlijk weer tijd voor leuke dingen (dachten wij). Met het eeuwige geluk aan mijn zijde heb ik na het spelen in de snø mijn knie verdraaid.
Normaal gezien niet zo'n groot probleem maar de pijn werd zo erg en mijn poot zo stijf dat ik zelfs niet meer in mijn nieuwe freelandertje kan rijden.

Maar het leven gaat door dus moeten we even boodschappen gaan doen in een supermarkt die meer weg heeft van een natuurhistorisch museum, Fantastisch!!!

Na aanhoudende pijn en aandringen van ons Anne zijn we zaterdag rond 14.00 naar de dokterspost in het Stavanger universitet sykhus gegaan.
je trekt een nummertje vult een briefje in, krijgt een kort intake gesprekje en dan begint het wachten, heel lang wachten.......
Iedereen die voor ons binnen was is al aan de beurt geweest maar nu gaan ook de mensen die na ons komen eerder dan mij naar binnen
What the fuck is dit nu weer... heb ik ergens iets gemist, of komt het omdat ik nu de buitenlander ben?
Na 3 uur wachten ben ik het toch echt meer dan beu, dus terug het kantoor in naar de dame die het intake gesprek heeft gedaan.
De volgorde van hulp wordt bepaald naar de ernst van de kwaal en pijn die je hebt, dus als je net als mij je bek houdt blijf je nog heel lang wachten.
Ik vertel haar dat ik heel erg veel pijn heb en zie nu, ik ben de eerstvolgende (dit moet ik onthouden voor de volgende keer).
De dienstdoende arts onderzoekt mijn knie en bemerkt dat er iets mis is (tjonge jonge) voordat  ik wordt doorgestuurd naar de röntgenafdeling moet ik eerst 200 NOK pinnen (dit kan gewoon in de behandelkamer + 200 voor de krukken maar deze mag je houden dus dat is een koopje).

-Ik heb in tegenstelling tot Anne nog geen fødselnummer  met dit nummer ben je meteen verzekerd voor ziektekosten. ik zal dus eerst het bedrag zelf voor moeten schieten en dit later verhalen op mijn verzekering in NL welke ik heb aangehouden omdat ik altijd rekening houd met mijn geluksfactor.-

Nu mag ik verder naar de röntgenafdeling (ja ook hier nog even wachten en weer 200 NOK betalen) en dan na 7 mooie foto's denkt de fotografe dat er sprake is van een fractuur, oh fuck no, dat kan ik echt niet gebruiken met een poot in het gips.
Ik wordt doorgestuurd naar de volgende arts , gelukkig geen gips en geen fractuur, wel een nieuwe afspraak en nog 1 keer ongeveer hetzelfde bedrag pinnen en ik mag weer naar huis het is inmiddels wel bijna 6 uur later.

Dan maar Zondag weekend houden.
Ik had jullie vorige week al mooie foto's beloofd en belofte maakt schuld, het is mooi helder weer dus met mijn stijve poot de auto in.
En... het begint weer te sneeuwen (het was afgelopen week aan het dooien en de sneeuw was al een heel eind gesmolten) en alles trekt dicht.
This must be my lucky day..... anyway... ik heb het nog steeds naar mijn zin!!

The swords  ,                                                 kijk op Stavanger vanaf de brug bij Hundvåg