foggy mountain

Na de drukke voorgaande week, was het hoog tijd om een weekend te gaan relaxen in de bergen.
Hoewel we hier alles binnen handbereik hebben, zijn we voor dit uitstapje iets verder gereden dan we normaal doen voor een weekend.
Rjukan in de provincie Telemarken was het doelwit, een kleine 6 uur rijden in Noord Oostelijke richting.
Donderdag de auto (de ford deze keer want de landrover staat in de bilverksted) ingepakt en vrijdag na het werk rond een uur of 2 het gaspedaal ingetrapt.
De voorspellingen voor het weer zijn goed, we rijden weg in de zon en tegen donker (uur of 5) rijden we in dichte mist op onverlichte bergwegen... what a fun...het zijn de bamboe stokken met 2 reflecterende tape-jes erom die in de grond zijn gestoken om de wegkant aan te geven als er een meter of meer sneeuw ligt, die ons de op de weg houden. Ach, je moet alles een keer gedaan hebben, toch?
We komen veilig aan op de camping in Rjukan waar een voorverwarmde hut op ons staat te wachten.

Een paar borrels en dan op tijd naar bed om morgen die 1883 meter hoge Gaustatoppen te beklimmen.
Op tijd wakker en direct uit het raam kijkend zien we een hele dichte mist die ons de rest van de dag zal lastigvallen.
Het is niet anders en we rijden met de auto naar ons startpunt vanwaar nog 700 meter moeten stijgen om bij de top te komen.
De mooie berg die veel op een vulkaan lijkt kun je vanaf de weg zien liggen, maar niet vandaag. Sterker nog we zien helemaal geen berg.
De haarspeldbochtenweg naar boven gevolgd en ineens is de mist verdwenen alsof je door een deur stapt en aan de andere kant van die deur een compleet andere wereld is. Vreemd...
Dan komt het toch nog goed.
Nog maar net warmgelopen en de volgende mistbank komt de berg op, 20 meter zicht.

Het enige wat we zien zijn de rotsen voor onze voeten, we lopen rustig door en genieten van de 20 meter zicht.
Het weer vertraagd ons wat en na ruim 2 uur hebben we door gebrek aan oriëntatie echt geen idee waar en hoever we zijn. Het weer wordt slechter en de mist krijgt gezelschap van een ijskoude miezerregen. Anne en Janis die als hoogbejaarde vierpoot vandaag mee is gelopen zijn het beu, wat ik met enige tegenzin kan begrijpen.
Geen idee hoe ver we nog moeten- maar wel weten dat we dat stuk ook nog terug moeten lopen-besluiten we terug te gaan om te voorkomen dat we in het donker op die berg vast komen te zitten.
Eenmaal terug zien we op een overzichtsbord, dat we er bijna waren... shit happens. We komen nog een keer terug voor een nieuwe poging.
Zondag gebruiken we om naar Vemork te gaan, waar de grote waterkrachtcentrale ligt waar de Duitsers in de 2e wereldoorlog grote hoeveelheden zwaar water produceerden. Daardoor werd Vemork een historische plek .
Een indrukwekkend gebouw. Dat te hebben gezien moeten we weer aan onze terugreis beginnen. Onderweg klaart het helemaal op en wordt het koud maar prachtig weer, Lucky us...