gemis

Een zwarte bladzijde in de geschiedenis van Fred og Anne i Norge, zo kun je vorige week wel betitelen.
Eerst wordt mijn betaling stopgezet omdat mijn arts heeft verzuimd zijn taken naar behoren uit te voeren, daarna rijd ik een lekke band......

Het is maar materiaal en geld, en hoewel het erg handig is dat je er wat van hebt is het zeker niet het belangrijkste in het leven.
Mijn grootste angst is werkelijkheid geworden:
Onze trouwe viervoeter had al last van ouderdom gebreken zoals artrose en een blessure aan haar kruisband. Dat kan verholpen worden met een operatie, maar gezien haar leeftijd van 15 jaar was dat misschien niet zo'n goede optie.
Ze kreeg daarom pijnstillers en dat werkte prima. Anne kwam donderdag thuis en hoe doof ze ook is, heeft ze toch in de gaten dat ze thuis komt. In haar enthousiasme draait ze een paar keer rond en jankt van de pijn.
Nu staat het voorste pootje een beetje krom. We duwen het terug en het lijkt wel even te gaan.
Maar het is valse hoop, ze is echt in pijn. We kijken het een poosje aan en geven haar alle aandacht van de wereld (maar dat kreeg ze eigenlijk altijd al). We kijken elkaar aan en beseffen beide dat het einde wel eens zou kunnen naderen.
Ook Janis voelt zich zichtbaar niet goed en je ziet haar langzaam verzwakken, in de avond doet ze iets wat ze nog nooit eerder heeft gedaan. Op het moment dat wij naar bed gaan, wil ze niet van ons wijken.
Ze blijft bij ons en geeft aan dat ze naast het bed wil liggen.
Ze weet duidelijk dat het niet goed gaat. We janken samen de nacht weg en gaan in de ochtend direct naar de dierenarts.
Janis geeft zich in alle vertrouwen volledig aan ons over en ik draag haar van de trap en zet haar in de auto.
Bij de dierenarts krijgen we met een onbekende te doen en we vragen naar de arts die haar het laatst heeft gezien. Daar moeten we heel even op wachten , maar ze maakt tijd voor ons. Ze spreekt ook perfect Engels en we doen het hele gesprek in het Engels zodat ik zeker weet dat ik alles versta en terug kan communiceren.
Ik heb nu even geen zin om mij ook nog op het Noors te moeten concentreren, heb wel iets anders aan mijn hoofd.
Janis vindt het leuk bij de dierenarts, bloeit door alle adrenaline helemaal op en vergeet haar pijn.
Dit maakt het allemaal wel heel erg moeilijk, maar we zien dat haar poten wegzakken en besluiten om haar met pijn in ons hart in te laten slapen.
Janis is voor ons meer dan een hond, meer als een kind die een heel belangrijk deel van ons leven heeft ingenomen en onze dagelijkse structuur voor een groot deel bepaald.
Na 15 jaar een betrouwbare en beste kameraad laten gaan , gaat je niet in de koude kleren zitten.
Ik heb veel mensen en dieren verloren, maar er nooit echt om gerouwd. Maar deze keer is het hard, keihard.
We zitten bij de dierenarts met z'n allen op de grond, als ik zou staan zou ik in elkaar zakken van verdriet.
Janis heb ik in mijn armen terwijl de arts haar een spuit geeft om te gaan slapen. Ondertussen eet Janis nog een paar koekjes en proberen wij onze tranen en emoties zonder resultaat onder bedwang te houden (En nu ik dit bericht schrijf is hetzelfde gaande). Uiteindelijk valt ze in slaap en leggen we haar op tafel waarna ze een 2e definitieve injectie krijgt.
Even later loopt er slijm uit haar longen wat er niet zo goed uit ziet, er bleek toch meer aan de hand te zijn dan we dachten.
Janis is van haar pijn verlost, wij zeker niet. Nu beseffen we nog meer hoeveel invloed ze had op ons leven.
Het is stil in huis en het gemis doet pijn, elke keer als ik of Anne aan haar denk of over praat omdat iemand daar naar vraagt gaan de emoties ongecontroleerd hun gang.
Janis, Thanks for 15 years of joy, we zullen je eeuwig missen!