balans

De Vlaamse gasten, Tikimaster K. en geliefde E zijn even een paar dagen aan het rijden naar het oosten van het land.
Het is al een aantal dagen zomers, Anne is hard aan het werk en ik zit helaas nog steeds thuis wegens gebrek aan passend werk.
De drang om buiten te zijn is nog sterker dan normaal, buiten spelen is belangrijk maar schiet er de laatste tijd nogal eens bij in door de drukte van FBA Tjenester en Anne haar nieuwe job.
Even Preikestolen ophoppen hebben we al zo vaak gedaan (hoewel het uitzicht bovenop adembenemend blijft) en er zit sinds we hier wonen een andere berg in de planning die we niet kunnen doen omdat onze ouwe viervoeter dan te lang alleen is.
Het is altijd leuker met zijn 2en, maar ik grijp mijn kans en ga alleen op pad.
Om 7 uur de deur uit, 2 uur rijden door de bergen (omdat je daar zo vroeg in de ochtend behalve een paar schapen vrijwel niemand tegen komt kun je dus lekker doortrappen) en om 9 uur arriveren aan het startpunt van Kjerag .
 3 uur omhoog en 3 uur omlaag, je moet 3 bergkammen over dus ongeveer 1 uur per bergkam.
Een mooie trip om mijn nieuwe lichtgewicht rugzak te testen de  Osprey atmos 50, genoeg ruimte voor een 1 of meerdere dagen berg /huttentocht, maar nog belangrijker geen druk op mijn schouder.
3 liter camelbak erin, primus brander om onderweg een kopje thee of bouillon te maken, pannetje, eten, jas, paar extra sokken, muts , handschoenen (je weet het nooit in de bergen), trui, touw, GPS en nog wat andere troep.

Het eerste deel is meteen een slopende 45 graden helling waar geen einde aan lijkt te komen, gelukkig zijn er wat hulpmiddelen om jezelf omhoog te werken en te zorgen dat je niet terug naar beneden flikkert , maar dan valt het nog niet mee en blijkt mijn conditie iets slechter dan ik dacht.

Met kleine stapjes en veel tussenpozen kom ik boven en zie ik dikke mistwolken voorbijkomen...Het zal toch niet zo zijn dat mijn uitzicht straks door mist wordt belemmerd?
Na een uur of 3 ga je het laatste stukje door de sneeuw en kom je aan bij de rots die op 1000 meter hoogte tussen de bergwanden klemt.
Langs de achterkant kun je via een smal richeltje op de rots stappen/springe en je moment door een ander op foto (je camera ff uitlenen aan een andere klimmer) vast laten leggen. Als je die stap tenminste durft te maken....
Ik stond op de richel, kijk 1000 meter naar beneden, kijk naar de rots en het relatief kleine deel waar je op kunt staan en ontdek dat ik die stap toch niet durf te maken.
Misschien denk ik te veel na en moet ik net als die vele andere als een blind paard gewoon die rots op springen. Aan de andere kant weet ik dat mijn evenwichtsgevoel echt ontzettend kut is en als ik op ongelijke delen spring het vaak genoeg gebeurd dat ik keihard op mijn bek ga. In dit geval zou dat dus een vrije van van 1000 meter zijn.
Ik twijfel en besluit met pijn in mijn hart er maar met 1 been op te gaan staan. Ziet er een beetje lullig uit, maar beter zo dan helemaal niet.

Boven even uitrusten en na een minuut of 20 verdwijnt de mist en wordt de verborgen schoonheid van de bergen en fjorden onthuld

Tijd om weer 3 uur terug te lopen, een tochtje om te onthouden en zeker nog een keer over te doen in het gezelschap van Anne.

NB. een uurtje nadat ik dit bericht schreef, bracht iemand mij op de hoogte van dit krantenartikel   3 Polen moesten de dag nadat ik er was met een helicopter gered worden van dezelfde berg op een uur afstand van het start/vertrekpunt. Ze
werden verrast door regen en kwamen vast te zitten door dat de berg te glad werd (lees verkeerd schoeisel en onvoorbereid) . De reddingswerkzaamheden werden bemoeilijkt omdat het donker werd, de Polen waren zo slim geweest om laat naar boven te klauteren en tegen zonsondergang terug te gaan.... Do I need to say more?

bijna terug aan de start

one foot in the grave

de vrije val

de echte waaghals

oneindige bergen

...