Japan tour 2016

Japan

Het is alweer 2 jaar geleden dat ik mijn laatste blog schreef, gestopt omdat ik niet in herhaling wilde vallen.

Huisje, boompje, beestje.... Het gaat goed met ons :)

Wat is dan de aanleiding om deze blog tijdelijk op te pakken?

De keer gaan we op reis, en reizen geeft inspiratie.

Ik droomde vroeger al van verre vreemde landen, in mijn dromen ging ik de hele wereld over.

Het bleef meestal maar bij dromen, financiële en privezaken weerhielden mij ervan om mijn dromen achterna te jagen....

Dat was vroeger en nu we de kans hebben om wat meer van de wereld te zien, grijpen we die ook.

Japan was een van die landen uit mijn dromen.

We vliegen vanaf Stavanger airport naar London Heathrow, waar we een stop hebben van 6 uur.

Dat klinkt erg lang en dat is het misschien ook wel, maar de andere opties waren meerdere tussenstops met hele korte wachttijden en zo wordt de kans dat je de aansluitende vlucht mist alleen maar groter.

Het wachten op Heathrow gaat eigenlijk redelijk snel voorbij en na een paar uurtjes kunnen we inchecken voor de vlucht naar Tokyo.

Japan airlines brengt ons daar heen. Online inchecken was niet mogelijk en het was dus maar de vraag waar we op deze 12 uur lange vlucht zouden zitten, het vliegtuig zit helemaal vol dus er is kans dat we nog geen eens naast elkaar komen te zitten.

Na een babbel met mijn nieuwe allerbeste vriend aan de incheckbalie, blijken we de beste seats ever te hebben gekregen.

Een zee van beenruimte en zelfs ruimte om te staan en te keren.

Het wordt een rustige vlucht met af en toe prachtige vergezichten over russische gebergten. Vreemd dat we vooruitreizen in de tijd, hierdoor is het eigenlijk maar 2 uur donker....

16.00 lokale tijd (we zijn inmiddels 24 uur onderweg) komen we aan in Tokyo een stad met meer dan 30 miljoen inwoners, met zoveel mensen zou je denken dat het een grote hysterische bende is.

Niets is minder waar, japanners zijn kalm, ordelijk en beleefd, dat merk je al bij aankomst op Haneda airport.

Het is er opvallend stil, rustig pratende mensen en geen gerinkel van telefoons of een telefoongesprek.

Netjes in de rij wachten tot je koffer komt en dan loop je er rustig naar toe en pak je deze van de band, zonder voordringen.

Het is even zoeken naar de balie met Engelstalige formuliertjes die moeten worden ingevuld om door de douane te komen....ook dit gaat allemaal rustig en ordelijk en vooral super vriendelijk met een hoop buigingen naar onze kant.

We dachten dat we er al waren, maar na de eerste controle moeten we nog een formuliertje invullen, met deels dezelfde vragen maar nu aangevuld met vragen over import van goederen. Nog een keer paspoort laten zien een paar buigingen en we kunnen doorlopen Japan in.

Nu op zoek naar de trein die ons naar Tokyo brengt en vandaar de metro en taxi naar ons hotel, maar eerst nog even een pasmo card kopen, een prepaid card die je kunt gebruiken in het openbaar vervoer en naar wat later blijkt ook nog kleine betalingen mee kan doen in winkels en automaten.

Dat scheelt enorm veel gedoe, anders moet je elke keer losse kaartjes kopen en dat valt hier niet mee, buiten dat scheelt het enorm veel tijd.

De pasmo balie hebben we snel gevonden, we hadden nog wat aanvullende vragen maar het blijkt dat communiceren in het Engels niet mee gaat vallen. De gemiddelde japanner spreekt zeer beperkt tot geen Engels.

Geen probleem, we vinden onze weg zelf wel en we zijn er al snel achter welke trein we nodig hebben.

Ook hier geen dringen, netjes in de rij wachten tot iereen is uitgestapt en daarna rustig instappen. Snap je het niet dan staat overal wel een mannetje die alles in de gaten houd en regelt.

Van de trein naar de metro gaat ook zo goed als vanzelf van de metro de taxi in.

Hehe, de chauffeur snapt niet helemaal waar we naar toe moeten, met behulp van het internet (foto's en het adres in het Japans) zijn we snel op weg en ook hier geen haast.

De eerste indrukken van Japan en zeker van zo'n grote stad is dat alles zo relaxed lijkt, meer alsof je in een heel erg groot dorp bent.

Het hotel

De hotelkamers in Japan zijn klein en eenvoudig, inclusief het bed.

We moeten over elkaar heen kruipen en over de koffers heen stappen, maar we passen erin en daar gaat het om.

De volgende dag.

Het ontbijt in het hotel is net als de kamer eenvoudig, 2 kleine pannenkoekachtige dingen met daartussen boter en bovenop giet je vloeibare honing, daarnaast een kopje bouillion.

Een wat vreemde kombi maar het smaakt en werkt prima.

Na het ontbijt gaan we direct op pad. Yoyogi park is de hoofdbestemming van vandaag.

Vanaf de metro komen we aan bij Shibuya crossing, een grote kruising waar bijna alle verkeer tegelijk stilstaat en dan duizenden voetgangers tegeliik oversteken een indrulwekkend schouwspel.

Aangekomen bij Yoyogi park, komen we eerst de viering tegen van St Patricksday, Japanese style.

Daarna gaan we door naar de Meiji shrine,  een heilige plaats en naar wat blijkt er vandaag ook een hele reeks traditionele bruiloften worden afgewerkt inclusief parades met monniken.

De overheidsofficieren houden iedereen in het gareel met luid gebral, geen idee wat ze zeggen maar het zal iets zijn dat iedereen aan de kant moet.

Tegen mij brallen ze nog een keer extra omdat ik midden in het pad blijf staan voor mijn fotomomentje.

Ik had ergens gelezen dat je heel veel geluk moet hebben om een Japanse bruiloft te kunnen zien, misschien hebben die gasten die dit schreven hun uit de duim gezogen, wij hebben er vandaag al een paar gezien en zullen de komende reis er nog veel meer zien.

We gaan op zoek naar de rockabillies, die elke zondag bijeen komen om te dansen en te socializen. Ze doen dit al meer dan 30 jaar om de rebelsheid te eren. Ik kan mij er wel iets bij voorstellen in het strak geregelde Japan.

Inmiddels zijn deze gasten iconen geworden met tape om de schoenen, want hoe meer tape je slijt, betekend dat je meer heb gedanst en dus cooler bent dan de rest.

Echt kut dat ook hun engels zo beperkt is, ik had graag nog een praatje met ze gemaakt, maar we komen niet verder dan een paar woorden.

Verder door het park blijkt een bonte verzameling te zijn van families en vrienden die elkaar daar ontmoeten om te eten en te drinken, harajuku meisjes die hun konijn uitlaten in een kinderwagen, school meisjes die hun dansjes en catwalk moves oefenen, artiesten, muziekanten en andere idioten....

Een prachtige verzameling van mensen en hun cultuur.

We vervolgen de weg en komen aan bij het te drukke Harajuku, Takeshita street.

Het Camden van Tokyo, duizenden mensen persen zich door de nauwe straat, vol met winkeltjes met alternatieve kleding en aanverwanten.

Het is er warm, druk, schelle muziek uit de winkels en schreeuwende mensen die hun shop aanprijzen.

Te druk voor ons en we versnellen naar het einde van de straat waar de politie tevergeefs de menigte probeert onder controle te houden.

Om de hoek aan het einde van de straat vinden we een weggestoken eettentje zonder toeristen en vol met locals.

Hoe vreemd dat je 10 meter om de hoek je  jezelf ineens weer waant in een oceaan van rust.

De teksten op de menukaart zijn voor ons onbegrijpelijk, een kaart in het Engels is er niet... 

Het makkelijkste is om aan te wijzen wat een ander eet, ook al heb je geen idee wat het is.

Het blijkt een zeer smakelijk hapje te zijn... Gelukkig :)

Mr Cab driver moet eerst even de weg zoeken

De perronwachter, dat zijn er gemiddeld 4-6 per perron

StPatricksday Japanese style

verboden voor katten, honden en nog iets

de gebruikers van Yoyogi park

bij de tempel

shrine

eerst reinigen alvorens de tempel te betreden

de bruiloft

rockabilly rebels

fancy shoes

Takeshita street

Alles onder controle

het menu

het gerecht

Disclaimer:

We hebben deze reis beleefd met een open mind, onze ervaringen zullen dus niet altijd stroken met die van een ander.

Het gebruikte beeldmateriaal komt uit verschillende media, zoals Iphones, sony rx 100 en mijn nikon d810 en zijn gemaakt door zowel Anne als mijzelf.

Ik heb er om praktische redenen voor gekozen deze reis vast te leggen als een reportage, wat inhoud dat veel materiaal onbewerkt is en misschien niet altijd van hoge kwaliteit is, maar het vertelt het verhaal zoals het is.

Al het beeldmateriaal valt onder Copyright bij mijzelf, Anne en Pixel Your Soul Photography en kan niet zonder toestemming worden gebruikt of gedupliceerd.