Fred og Anne i Norge: Tokyo

Maandag 21-3

We blijven een paar dagen in Tokyo, de metropolis is enorm groot en die paar dagen hebben we echt nodig om een klein deel te verkennen.

Vandaag staat de boeddhistische Sensoji tempel centraal, het is de meest kleurrijke en populairste tempel in Tokyo.

De toegang naar de tempel is een te druk straatje met winkeltjes waar ze voornamelijk toeristentroep en eten verkopen.

Ik laat mij de kans niet ontglippen en koop iets onbekends te snacken, het blijkt Ningyoyaki te zijn, een soort cake gevuld met rode bonen. Het klinkt wat vreemd, maar het is heerlijk zoet.

Eten zal centraal staan deze reis, zoals het ook bij de japanners een belangrijke rol speelt.

Hoewel we op tijd zijn vertrokken, de stroom mensen is inmiddels enorm geworden.

Ik kom er achter dat ik voor mijn fotografie niets kan isoleren met zoveel mensen om mij heen en ik besluit om dan maar reportage fotografie te gaan doen zoals ik dat ook deed in Venetië.

What you see is what you get, ik breng het in beeld zoals het is.

De drukke straat door, Anne heeft een paar mooie chopsticks gekocht en haar naam er in het Japans in laten graveren.

wierook

We staan voor de tempel, voordat je de tempel binnengaat is het gebruikelijk om jezelf te reinigen eerst met water daarna met wierook alvorens een fortune message te gaan halen of te gaan biddden.

reinigen met wierook

reinigen met water

Je fortune message lees je en knoop je vervolgens aan een rekje waarna je wensen zullen worden vervuld.

Ook bij deze tempel zien we de "zeldzame" bruiloften, wat overigens best tof is.

geld offeren en dan bidden

We doen een poging om te ontsnappen aan de drukte en links van het tempelcomplex vinden we een paar kleine oude straatjes, weliswaar met toeristenwinkels, maar die toeristen zijn er nog niet. Die staan vreemd genoeg nog allemaal bij de tempel.

Een gemiste kans, de winkeltjes gaan waarschijnlijk om 10.00 uur open en worden nu voorbereid om open te gaan.

Hoogbejaarde kleine japannertjes met vriendelijke gezichten poetsen de winkeltjes met militaire precisie alvorens open te gaan. Zo mooi om deze bedrijvigheid te zien, dit is het dagelijks leven van de hardwerkende japanner.

Een paar straten verder is er helemaal geen toerist meer te bekennen. Er zitten oude mannetjes op straat hun krant te lezen en sommige zijn bezig een soort puzzel te maken, het is niet helemaal duidelijk.

We komen langs hele kleine eethuisjes met klaptafeltjes, plastic stoeltjes en een uitgeleefd interieur.

De eigenaren zijn oud en zo vriendelijk. We gaan er wat eten en worden behandeld als een koning.

Het eten is simpel , kleine gegrilde snackjes maar het wordt bereidt met soul, op een antieke geimproviseerde grilll.

Dit is het echte japan. Ik maak in simpel Engels een praatje en vraag of ik een foto mag maken van de eigenaar, het wordt wat mij betreft de beste foto van de hele reis.

We gaan te voet verder naar de Skytower we komen door straten met hoogbouw en daarachter tempels waar je weer vergeet dat je in de stad bent, oude mannetjes die in het park sake uit een potje drinken.

Bij skytower, is het weer een gekkenhuis, maar alles loopt geolied en je wordt van de ticketcounter persoonlijk naar de lift gebracht, de lift ingeladen en er wordt weer voor je gebogen tot de deur sluit.

350 meter hoger een indrukwekkende 360 graden skyline, Tokyo is fucking huge.

Vandaar met de metro naar Akihabara, het centrum voor electronica en animatie.

Elk wijk lijkt zijn eigen specialiteiten te hebben.

Een geweld van neonlicht en schelle harde muziek uit de winkels en automaathallen.

Het epicentrum waar volwassenen balletjes trekken uit een automaat, karaokebars, winkels vol mangapoppetjes en de meest bizarre thema cafe's en restaurants. It's a strange world.

Je moet het zelf een keer hebben gezien om het te begrijpen, ik kan het niet op papier uitleggen.

Inmiddels zijn we flink versleten, terug naar het hotel even rusten en daarna weer de uitdaging om een cool eettentje te vinden, en ook dat is weer gelukt. Een super grillrestaurantje waar het een enorme drukte is van klanten en personeel die de bestelling doorschreeuwt naar de ander en als je binnen komt roept al het personeel je welkom en dat ook weer als je weggaat, wat een ervaring.

Dinsdag 22-3

Vandaag nemen we de metro naar de grootste vismarkt ter wereld.

Tsukijimarkt begint redelijk vroeg, maar toeristen zijn pas welkom vanaf 9 uur.

Wij zorgen dat we er op tijd zijn en hebben de metro in de ochtendspits.

Het leek redelijk rustig tot we één van de grote stations passeren. Eerst wordt alle ruimte gegeven aan de uitstappende en dan komt er een enorme stroom aan mannen in pakken binnen, de laatste worden letterlijk naar binnen geduwd door het perron personeel tot er echt niemand meer bij kan en nu staat iedreen opeengepakt en is er geen ruimte meer om je te bewegen.

De locals staan voornamelijk met hun ogen dicht in slaapstand, rustend met hun hoofd op de schouder van de persoon naast hen.

We komen aan in de buurt van de markt, het is even zoeken maar we gaan op de lucht af en dat lijkt te werken.

Deze brengt ons door nauwe straatjes met hele kleine winkeltjes met daarin oude kleine japannertjes zoals we dat eerder hebben gezien..

Bij de markt aangekomen is het een complete chaos van electrische karretjes, scooters en handwagens. Oppassen dus want ze komen echt van alle kanten.

We willen niet zoals vele andere toeristen zijn die deze mannnen alleen maar in de weg lopen en zo hun werk belemmeren.

We worden tegengehouden door een bewaker en moeten wachten tot het negen uur is, vervolgens kun je dan in kleine groepen naar binnen.

Binnen is het of je een andere wereld instapt, het is een dorp op zich .

Ontelbare handelaren en net zoveel soorten zeedieren.

Enorme tonijnen die in de vroege ochtend zijn verhandeld op de

veiling en nu worden verwerkt tot hapklare brokken.

Aan de buitenkant van het terrein staan mensen in lange rijen bij kleine eettentjes om voornamelijk sashimi te eten, kleine stukjes rauwe vis.

Een half uur wachten of langer is een normaal iets, zeker als je het aanbod klanten ziet en de grootte van de restaurantjes waar vaak maar een paar mensen tegelijk inpassen.

Lunchen doen we in Yurakucho waar alweer kleine restaurantjes onder het spoor zijn gebouwd. We eten alleen maar waar het vol zit met locals, dan is het meestal wel ok, ook al weten we niet altijd wat we bestellen.

De restaurantjes zijn simpel, tafels en stoelen zijn vaak flessenkratten met een plank er boven op.

Ik weet niet hoeveel eetgelegenheden er in Tokyo zijn, maar het zal mij niet verbazen als het er een paar duizend zouden zijn.

Tot nu toe hebben we nog geen slechte gevonden.

Sanrio puroland

Anne droomde er al 17 jaar van om hier een keer te kijken en vandaag is het dan zover.

Het ligt even buiten de stad en we gaan er met de trein naar toe.

Je valt in dit land echt van de ene verbazing in de andere en we zijn hier nog maar net.

De bezoekers zijn kinderen, schoolmeisjes, kawaii, anime (meisjes verkleed als poppen met kante jurkjes).... Maar ook veel volwassen mannen en studenten.

Die laatste groep verbaasde mij erg, ze lijken er veel lol in te hebben om aan alle kinderattracties mee te doen en ze doen zelfs alle dansjes mee van meidenbands.

Maar met zo'n perfectie dat je ziet dat het echt niet voor de eerste keer is, bijna eng gewoon.

In de avond gaan we na het eten naar de kroeg.

We vinden op de 3e verdieping van een gebouwtje de celtic bar, eindelijk een plek gevonden waar ze redelijk tot goed Engels spreken.

De gasten die hier komen zijn vrij open en we komen al snel aan de praat met verschillende dames, die jappen hebben nog humor ook :)

Ze moesten vooral heel hard lanchen dat ik een pak sochu bij mij had. Deze had ik net gekocht in de supermarkt voor op de hotelkamer.

Het is een een soort milde versie van vodka, ik snap nog steeds niet helemaal wat er nu zo leuk aan was, maar ze hebben er in ieder geval hard om gelachen....?

Er stond ook een potje met pilletjes op de bar en geld erin.

Ik vroeg waar dat voor was, het was goed voor je lever en maag en het zou ook nog helpen tegen hoofdpijn.

De werking wordt eigenlijk in twijfel getrokken, het is meer een mind thing.

Veel drinken, pilletje er achteraan en alles komt weer goed.

2 pillen voor 100 yen

Woensdag 24-3

Imperial palace staat als eerste op lijst vandaag.

De schoonheid zit 'm vooral in de paleistuinen, zeggen ze.

Het is duidelijk niet ons ding en we hadden het net zo goed kunnen skippen.

De buitenkant om het park heen is eigenlijk leuker om te zien,

met de

lange rijen bonzai en de hoge gebouwen erachter als contrast.

De slotgracht zit vol met koikarpers en na 20 minuten lopen kom je bij een brug waar je een klein stukje van het paleis kan zien.

Het paleis is 2 dagen per jaar toegankelijk, op nieuwjaarsdag en op de verjaardag van de keizer die nog steeds in het paleis woont.

Terug naar de metro richting Ueno park, 15 minuten bij ons hotel vandaan.

Eerst even lunchen, we nemen weer een tentje zonder toeristen.

Door de schuifdeur naar binnen worden we eerst naar de automaat verwezen, daar koop je een ticket voor het eten dat je wil hebben, daarna wordt je naar je plaats gewezen en geef je je ticket aan de ober.

Ramen is wel ons favoriet, een grote kom noodles in boullion de inhoud varieert met groenten, vlees, ei, tofu....

Het is veel, voedzaam en het kost vaak maar tussen de 400 - 600 yen 3-5 euro.

Ueno park is verassend tof, lange rijen kersenbloesem (Sakura) de nationale bloem van Japan, die overigens nog niet in bloei staan, geven toegang tot het park.

Aan beide zijden zitten mensen te picknicken of een potje bier te drinken, maar deze keer in

gemarkeerde vakken, een soort parkeervakken, zodat er ook ruimte over is voor anderen om te zitten. Elk vak geeft ruimte voor 10 personen.

Er wordt weer heel duidelijk niets aan het toeval over gelaten.

In het park zijn veel tempels, shrines, tori, eetgelegenheden, musea en een dierentuin, je zou bijna vergeten dat je in centraal tokyo bent.

Na het park de metro naar een van de achterbuurten om ook het leven daar te zien.

We struinen wat door de grauwe kleine straatjes, de huizen zijn een mix van bouwsteilen. Het is hier duidelijk niet zo fancy als richting het centrum, maar de vriendelijkheid van de mensen blijft onveranderd.

We worden weer onverwachts aangesproken. Japanners vinden het blijkbaar leuk om gewoon een praatje te maken, ook al zien ze dat je toerist bent en snappen ze ook wel dat je absoluut geen Japans spreekt.

Ze beginnen gewoon hun verhaal en wij lullen wat terug, iedereen happy :)

Het is de laatse dag in deze overweldigende stad en we sluiten de af in Shinjuku.

Shinjuku is het gebied rondom het belangrijkste treinstation van Tokyo en is ook het grootste redlight district van Japan. De stroom mensen is enorm en zo ook de hoeveelheid neon, proppers, clubs,

bars...

We drinken een pintje in the godz bar, de place to be als je van metall houd, ook in een simpele bar wordt je een plaats om te zitten aangewezen. Het aantal gasten dat naar binnen kan is maar beperkt.

Op straat, laat in de avond, zien we tussen alle drukte weer zo'n oud klein dametje lopen. Ze raapt het kleine vuil op wat op straat ligt.

Eten in Japan:

Zoals eerder verteld is eten belangrijk in het leven van de Japanner en dat kun je ook wel merken aan het aantal eethuisjes en restaurantjes het zijn er ontelbaar veel. Vaak zijn ze maar heel klein en passen er maximaal 6 man in.

Er zijn ook restaurantjes en bars waar ze geen plaats hebben voor stoelen en hier eet je dan staand.

De prijzen zijn voor ons aangenaam. Het duurste gerecht wat we deze reis hebben gehad was iets over de 20 euro voor ons twee en dat was inclusief sake en fris.

Er is veel gefrituurd eten, kleine snacks die je los kan bestellen, heerlijke noodles en rijst gerechten en veel vis / schaaldieren en inktvis.

Rauw, gebakken, gegrild, gekookt het kan allemaal.

De menu's zijn vaak onbegrijpelijk, maar vele restaurants hebben plaatjes, zodat je kunt zien wat je besteld en sommige hebben zelfs een Engelse kaart, maar deze is vaak iets beperkter in het aantal gerechten.

Wij laten het allemaal gewoon gebeuren en ik proef zoveel mogelijk verschillende gerechten en snacks van rauwe inktvis en gefermenteerde groenten tot geroosterde vis op een stokje, rauwe mini sardines en uitmuntende beef steaks.

Wat wel handig is als je er echt niet uitkomt het boekje "point it" bij je te hebben, een klein plaatjesboek voor op reis, als je het echt niet meer snapt kun je het aanwijzen.

Vele tentjes kun je alleen cash betalen, zorg dus dat je altijd cash bij je hebt. Fooien worden niet gewaardeerd in Japan, dit wordt gezien als een belediging.

Het ontbijt is een verhaal apart.

Dit bestaat vaak uit een bakje rijst, een miso soep en kleine hapjes ingemaakte groenten, zeewier, zalm, makreel, mini sardines, fruit, thee en sap en nog een reeks onbekend spul.

Ik zeg gewoon doen, de smaken zijn vaak verassend en zijn meestal niet wat je denkt dat het zal zijn. Me love it :)

Heb je geen zin om ergens te gaan eten?

Wat wij regelmatig hebben gedaan, is in de supermarkt een voorverpakte verse maaltijd kopen en deze in de supermarkt op laten warmen.

Bijna elke supermarkt heeft 1 of meerdere magnetrons staan.

Perfect voor lunch of voor avondmaal op je hotelkamer.

In de kelders van de grote warenhuizen of onder stations zijn vaak de plaatsen waar je het allermooiste verse eten kan kopen zoals salades, broodjes, chocola, verse visgerechten, sushi.

Het eten hier zijn bijna kunstwerken.

Je kunt bijna niet stuk met het eten hier in Japan, de kwaliteit in de eethuisjes is gewoon goed.

We hebben ook gegeten bij de tentjes rond de tempels en hier merk je al snel dat de kwaliteit vaak minder is en de prijzen hoger.

Bestek.... hehe

Anne was er al vrij handig in en ik heb een paar weken voor vertrek flink geoefend met de chopsticks en ik ben blij dat ik dat heb gedaan.

Dat maakt het leven een stuk gemakkelijker.

Bestek zoals wij dat kennen zie je niet veel en ik vind het persoonlijk not done om daar om te vragen.

Als je niet weet hoe je sommige gerechten moet eten, raad ik aan om vooral naar anderen te kijken, daar leer je het snelste van.