taco

Ik moet echt stoppen met te zeggen dat de winter is aangekomen.

De massa sneeuw is inmiddels opgelost door ongekende hoeveelheden regen, net zo opgelost als de files naar grote winkelcentra.

De Noren hebben al hun kerstcadeaus ingeruild voor keiharde cash of tegoedbonnen wat vervolgens weer moet worden uitgegeven.

Geld moet blijven rollen, zeker nu blijkt dat de Maya's een rekenfoutje hebben gemaakt en de wereld met al zijn bewoners rustig door blijft draaien.

Dat brengt ons op de laatste dag van het jaar....  Goede voornemens doen we niet aan, bullshit in mijn ogen. 

Want waarom zou je dat goede voornemen niet direct uitvoeren, op elke willekeurige dag, waarom wachten tot volgend jaar?

Het veelgehoorde, op 1 januari ga ik stoppen met roken onzin..... Lukt je toch niet. 90 procent van deze onzin wordt in zeer korte tijd opgegeven, so what's the point?

Geen goede voornemens dus, maar wel een focus op een aantal zaken (en ook dat is eigenlijk een doorlopend iets) Betere fotografie, stoppen met die huis tuin en keuken kiekjes. De firma op een wat hoger niveau brengen, meer buiten spelen, goed zijn voor de personen die goed voor ons zijn en de rest kapot laten vallen en vooral rustig verder leven zoals we toch al doen, maar de lat wel hoog blijven leggen.

Of de Noren dat ook zo gaan doen, weet ik niet (waarschijnlijk niet) Ik hoop dat zij wel een aantal goede voornemens hebben die ze wel vol kunnen houden zoals minder links rijden als er toch niemand rechts rijdt (eerder deze week betrapten we zelfs de politie erop, stomme honden) en dat zij zich culinair wat beter mogen ontwikkelen.

Want zoals een jonge collega van Anne zei die een Noorse oma in een Zeeuws gehucht heeft wonen:

Mijn oma heeft echt Noors eten in Nederland geïntroduceerd... Taco's! Kan echt niet...

Have a great 2013, make it a better one than the last!

Nog 1 keer de best bekeken plaatjes van 2012:

chaos op alle fronten

De eertse blog vanaf mijn nieuwe computer...
Het was nodig, de 7 jaar of oudere laptop valt uit elkaar, netwerkkaart kapot, touchpad lag los, cd lader werkt niet meer, zo ook de kaartlezer en wachten tot de HD crashed.
Wat zal het worden was de vraag een andere laptop of een stationaire pc... Voor mij was het al even duidelijk. Er stond nog een stationaire pc maar die was voor alleen de foto.s en videos te bewerken en stond eenzaam en alleen in de achterkamer.
Maar wij leven voor 90 % in de keuken, daar eten, koken we, kijken we uitzending gemist op de laptop en de rest van ons duo sociaal leven. Eigenlijk hebben we de rest van het huis niet nodig.
Dus een computer die alles kan wat ik wil en moet passen in de keuken, Upgraded 21" Imac is mijn keus. De beste in het bewerken van foto's en video's en dat is waar ik 'm buiten het internet het meeste voor gebruik.
Het is even wennen van windows naar apple, maar nu na een paar dagen lijkt het een perfecte keuze en geloof ik dat ik niet meer terug hoef naar windows.
Genoeg geneuzel over datatroep..... Terug naar de dagelijkse chaos, want dat is het rond kerst.
Niet bij ons, maar we hebben er wel last van. Men is bezig met de laatste inkopen voor kerst en ze zijn compleet gek geworden. Overvolle winkels, parkeer garages, maar daar blijft het niet bij.
Men gaat zelf ook panisch lopen doen, dus in de winkel lopen ze te schreeuwen als de rij te lang wordt en vragen ze om een kassa erbij, op de weg rijden ze als blinden (of deden ze dat altijd al en wordt het nu alleen maar erger) en dat begint al in de ochtend en eindigt in de late avond..... Waarom al die stress voor die 2 dagen per jaar. Het zouden toch een paar rustige dagen moeten zijn, gezellig met familie of vrienden wat eten en drinken of de kroeg in en that's it.
Althans voor mij dan, maar niet voor de gemiddelde Noor. Het draait wel om familie, maar net als in Nl  brengt dat al weer de nodige spanning met zich mee, verplichte nummertjes, die je liever over slaat, je kent het wel.
Hier komt er nog iets extra's bij, de verplichte kadootjes. Voor familie, vrienden en zelfs de kinderen kopen kadootjes voor hun vrienden en vriendinnetjes.. Allemaal prima, het geld rolt en iedereen moet elkaar overtreffen, want je wil toch niet dat een ander een mooier kado geeft dan jou, stel je voor.
Dus je stresst om het mooiste kado te vinden en daarna volgt de meest irritante en misselijkmakende Noorse gewoonte.
Heb je al die moeite gedaan voor een ander, gaat die persoon de dag na kerst met het kado naar de winkel om het in te ruilen voor keiharde cash.
De drukste dag van het jaar voor de middenstander, nog dikkere rijen dan voor kerst. Je weet niet wat je ziet.
Het is een ondankbaarheid die er bij mij absoluut niet in gaat. Waarom zal je die moeite voor iemand doen, als je er voor 99% toch al zeker van ben dat ze het terug naar de winkel brengen. Geef dan niets of een giftcard of wat dan ook.
1 ding is zeker, ik zou dit gedrag nooit vertonen. Ik zou dankbaar zijn dat een persoon de moeite heeft genomen om iets voor mij te kopen en als ik er echt niets mee kan doen, dan is er vast wel iemand in mijn vriendenkring die het wel kan gebruiken en zo komt het uiteindelijk goed terecht. Dat was toch de bedoeling?
Het beste om aan deze kermis te ontkomen, is misschien wel met mijn tentje een week of 2 de bergen in te trekken, daar waar geen idioten wonen.... misschien een goed plan voor volgend jaar.

Kerst is niet het enige wat voor chaos kan zorgen, het weer kan er ook wat van.
Je zult denken dat als je in Noorwegen woont, je wel gewend bent dat als er wat extra sneeuw valt daar niemand van op kijkt.
Niets is minder waar, er valt in korte tijd iets meer sneeuw dan normaal een cm of 40 in 2 dagen tijd en dat zorgt voor extra ongemakken. Hoewel de wegen direct schoon worden gemaakt en je rustig aan door kunt rijden, willen sommige toch echt niet harder dan 30, of andere die iets meer afgelegen wonen blijven thuis van het werk. Ook dat schijnt heel normaal te zijn.
Ik kan maar 1 ding doen met die sneeuw en dat is ervan genieten. De volgesneeuwde bomen en witte bergen zijn prachtig en het geeft een enorme rust. De geluiden weerkaatsen minder en het geeft in de donkere uren een mooi licht.
Ook de familie die een lang weekend hier waren, hebben er van mogen genieten.

Ik ga nog even stressvrij van de avond genieten voordat morgen de 21ste de wereld vergaat in de zoveelste voorspelde Apocalypse....

spikes

De temperaturen dalen door de week en komen vreemd genoeg weer boven het vriespunt in het weekend...
Beetje vreemd, zo gaat het van -1 naar -8 de volgende dag en dan weer terug naar +1 de dag erna...
Zo smelt de sneeuw en heb je de volgende dag een ijsbaan.....
Je kunt mij vergelijken als bambi op ijs, Ik glij alle kanten op en ga als het even tegen zit regelmatig op mijn bek. Zeker hier in de buurt waar alle straten omhoog en omlaag lopen.
Om het leven makkelijker te maken hebben ze van die prachtige "brodder" een soort spikes voor onder je schoen, net als spijkerbanden voor onder de auto.
Nee ik schaam mij er absoluut niet voor om deze te gebruiken, 't loopt een stuk safer en dus ook een stuk meer relaxed. Bovendien ben ik geen uitzondering, het is hier vrij normaal en je kunt ze in alle soorten krijgen. Van mini, met maar 2 spikes voor alleen de voorkant van je schoen en zelfs in running uitvoering.
Ook voor andere winterse ongemakken hebben ze een oplossing, zoals bevroren ruiten van de auto.
In mijn fordje zit een timer die ik zo instel dat 20 minuten voor vertrek mijn kachel aan gaat en de motor en cabine lekker warm en comfortabel zijn als ik instap. Bij de nissan steken we in de avond een kabel erin, en zetten die s morgens met een afstandsbediening aan. Gemak dient de mens...
Het kan altijd nog makkelijker als je bijvoorbeeld een nieuwe volvo en een Iphone hebt, met een app op je telefoon kun je dan de standkachel bedienen.

We hebben ook goed nieuws deze week, Anne is voor de nieuwe extra functie aangenomen.
De werkgever was zo overtuigd van haar kunnen dat er geen 2e gesprek nodig was.Sterker nog, ze wisten al dat ze Anne voor de job wilde hebben.
Nu wordt ze naast shopmanager dus ook nog controller voor andere filialen. Het levert helaas niet genoeg op om mijn vervroegd pensioen te kunnen bekostigen,  ik zal nog even moeten blijven werken naar ik vrees.

Deze week een paar foto's van een jaar terug, die mij even ontgaan waren en 1 van april (de middelste) dit jaar toen ik een solotripje aan het maken was door de bergen.
Na wat zoekwerk in de statistieken van mijn website en mijn volledige naam ingetypt op google afbeeldingen, kwam ik erachter dat deze foto op veel Noorse blogs (waar andere bloggers weer foto's van elkaar kunnen gebruiken) wordt gebruikt door Noren die trots zijn op de schoonheid en natuur overvloed in hun land.
Hoewel ik er niets aan verdien en de foto's copyright hebben en beschermd tegen downloaden zijn is het met een plaatsen van een link in je HTML blijbaar erg eenvoudig voor een ander om deze toch te gebruiken.
In de meeste gevallen staat mijn naam erbij, beter iets dan niets.

Nu dan wel winter?

Jullie hebben het al gemerkt, er zijn geen spannende dingen gaande in het Noorse.
Daarom maar een blogje overgeslagen.
En ook deze keer blijft het kort, omdat er geen dingen gebeuren die het melden waard zijn.
Beetje werken, beetje klussen en wat foto's maken waarvan sommige eindelijk een beetje erkenning krijgen die ze verdienen op mijn FLICKR account.
Nee ik schreeuw niet om aandacht, maar die foto's maak ik niet alleen voor mij zelf, ook voor anderen en dan is het toch wel eens prettig als je een klein beetje erkenning krijgt en een deel van je werk ook door de pro's worden gewaardeerd.  (een bevestiging dat je niet tot de allerslechtste behoort, onderscheid moet er blijven).

Omdat het even rustig is had ik mooi even de tijd om nog wat korte filmpjes in elkaar te knutselen.
De laatste 3, rendieren van afgelopen zomer, halloween in noorwegen, en een autoritje in het Noorden kun je hier vinden. 

1 ding is wel het vermelden waard, Het is kouder geworden en de regen is vertrokken naar andere oorden (NL). Met de kou komt de sneeuw.... hoewel het de 2e keer is: Volgens mij is de winter nu echt begonnen.

 2 snapshotjes van deze avond...

sneeuw

De belastingdienst in Noorwegen laat zich elke november van zijn beste kant zien.
Op het loon van november wordt namelijk maar halv skatt (halve belasting) toegepast waardoor ik bijvoorbeeld een paar honderd euro extra heb te besteden. Dat komt vooral voor de Noren goed uit nu het richting kerst gaat en de volgende massahysterie in gang wordt gezet.
Kopen, kopen, kopen want iedereen moet een kadootje hebben/geven/krijgen en de 1 liefst nog groter en duurder dan de ander.
Een slechte tijd dus om de stad of winkelcentrum in te gaan, vooral op een zaterdagmiddag.
Volle parkeerplaatsen, levensgevaarlijk om je daar nu te begeven...volle winkels en personeel wat de druk niet aan kan...
en dat blijft nog zeker een dikke maand zo. Hoewel we altijd proberen te vermijden om zaterdag iets te moeten gaan kopen, ontkwamen we er dit weekend niet aan. Dan lopen we wel even naar de stad en hoeven we ons niet tussen de zaterdag chaos te begeven, dachten wij.
Maar het regent pijpestelen, op 1 dag na al 3 weken aan een stuk.
Dan toch maar de auto in en  aangekomen komt er gelukkig net een parkeer plaats vrij, dat scheelt weer een hoop gekanker.
Anyway, van de stad naar een winkelcentrum en na een paar winkels heb ik het wel gehad met de mensenmassa en vlucht samen met Anne naar huis, heerlijk rustig.
Maar het is mij niet rustig genoeg, we zitten al een paar weken binnen omdat het gewoon geen fijn weer is en we missen ook de motivatie om zomaar even te gaan lopen nu we onze kleine viervoeter niet meer hebben.
Ik vrees dat we niet lang zonder hondje kunnen leven, de leegte is te groot.
Dan gaan we morgen op pad, beetje roadtrippen in de bergen voorbij Sirdal richting Lysebotn.
Op tijd de deur uit, om de zondagsrijders te omzeilen en dan een ritje van ongeveer 2 uur om in dit mooie berggebied te komen en de regen te ontsnappen.
Want dacht ik toch echt dat toen ik een paar weken geleden de eerste sneeuw zag vallen, dat de winter was begonnen. Foute calculatie van mijn kant, het is nog volop herfst, maar niet in de hoger gelegen gebieden, daar is het al winter.
Hoe hoger je komt, hoe meer winter.  De regen gaat over in hagel, de hagel in natte sneeuw en de natte sneeuw in prachtige dikke vlokken.
Zelfs zo erg, dat we al mensen om zagen keren. Maar dat zit niet in mijn planning ik wil naar boven rijden al weet ik dat het uitzichtpunt daar vandaag niet veel te bieden heeft.
De Nissan in de 4 wheel drive en de uitzichten zijn weer spectaculair, ondertussen filmt Anne een stuk van de weg met haar telefoon (video kun je hier bekijken), snel wat foto's maken want binnen enkele minuten zijn de uitzichten verdwenen in een grijze wolkenmassa. We rijden op het gemakje naar boven, geen spoor van andere voertuigen op de smalle bergwegen en het is soms lastig om te zien waar de weg loopt. Maar dat mag het plezier niet drukken.
Een heerlijk dagje in winter wonder land, nu maar hopen dat de winter ook snel bij ons aankomt.

schaap heeft voorrang

nieuwe dingen

Was je eerst nog vegetariër , heb je nu een jachtvergunning... een beetje rare combi in de ogen van de doorsnee mens.
Dat vegetariër zijn is van lang geleden, we leven vandaag en in Noorwegen en hier is het de normaalste zaak van de wereld dat je een jacht vergunning op zak hebt.
Ik heb 'm eerder dit jaar gehaald en met trots kan ik zeggen dat Anne hetzelfde papiertje heeft gehaald.

Waarom? nou gewoon omdat het kan!

Hoewel ze het leuk vind om te schieten is het zeer onwaarschijnlijk dat ze ooit zelf gaat jagen. Mee gaan jagen is een ander verhaal.
Omdat in de toekomst ook hier de regels zullen worden aangescherpt en de prijzen zullen stijgen, heeft Anne er goed aan gedaan om het nu te doen. Je kan het maar op zak hebben.
Hoe onze veggie vrienden daar over denken weet ik niet, vergeet niet dat we dierenvrienden zijn, niet meer schieten dan nodig is voor ons zelf of het in stand houden van bepaalde soorten. Geen trophyhunters dus.

Weer een papier erbij naast haar toch al drukke job die misschien wel nog drukker wordt.
Ze runt haar eigen Hennes en Mauritz filiaal, daarnaast helpt ze in mijn bedrijf als ik weer eens een paar handen te kort kom en hebben ze haar ook nog gevraagd om te solliciteren als controller op andere shops omdat ze zo handig met cijfers is. Nu zegt dat natuurlijk niet dat ze wordt aangenomen , maar als het bedrijf zelf vraagt om te gaan solliciteren.... dan is dat voor mij hetzelfde als 1+1, 2 is.
Schrijven dus op die extra job die ze kan combineren met haar eigen werk en zo weer en stap verder in een betere toekomst zet.

Nog meer nieuwigheid op materieel gebied.
Ik maak graag plaatjes, ik ben geen technisch fotograaf die bij elk type licht direct weet welke instellingen hij nodig heeft. Maar ik heb wel oog voor detail... tenminste dat denk ik als ik zo eens mijn eigen website www.norwayphotography.com (waar al te lang niets mee is gedaan) of mijn flickr (wat meer random) account open.
Na jaren mijn Nikon d80 te hebben gebruikt, had ik  lang de wens om een stapje verder te gaan, op zoek naar een andere type camera met nog meer mogelijkheden om nog scherpere plaatjes met nog meer detail en meer heldere kleuren te maken.... na veel wikken en wegen gekozen voor de nikon d600 en zo van crop naar fullframe gegaan samen met  een super allround 28-300 objectief, zodat ik geen 3 lenzen hoef mee te slepen als ik met mijn rugzakje op de bergen intrek.
Na aankoop naar net even buiten het centrum gereden en een paar testfoto's gemaakt met de fabrieksinstellingen en zonder nabewerking (en ja elke fotograaf bewerkt foto's na) en ik ben meer dan tevreden. Nu kan ik mij gaan verdiepen in wat het toestel allemaal kan en hoe ik er mee om moet gaan..staat allemaal beschreven in de 332 pagina dikke handleiding,  't is als opnieuw leren lopen.

Nog een paar maanden en dan schrijf ik al weer 3 jaar aan deze blog.
Ik heb plezier in het schrijven. Het gaat mij beter af dan een face to face conversatie omdat ik nu eenmaal niet zo goed ben in communiceren.
Wel goed in het geven van oneliners, maar voor de rest zitten de woorden wel in mijn hoofd maar komen ze er op 1 of andere manier niet uit de mond zoals ik dat graag zou willen.
Zie het als een mankement... anyway, schrijven geeft me de tijd om de juiste woorden te vinden die ik wil gebruiken en dan nog, is er altijd achteraf (soms uit frustratie of onwetendheid) wel iets dat je denkt , mwaah, misschien had ik een andere woordkeus moeten gebruiken of is het politiek gezien niet zo handig wat ik nu op deze blog publiceer omdat er altijd wel iemand is die er aanstoot aan neemt , zonder dat het mijn directe bedoeling is...Het is aan jezelf je deze blog leest en interpreteert en wat je leest is mijn kijk op de wereld ,hoe ik dingen ervaar en mijn emoties en zal niet altijd overeenkomen met die van een ander en net als met alles in deze wereld, je kunt niet met iedereen rekening houden. Dan moet ik mezelf gaan beperken en daar houd ik niet zo van.
De oneliners die ik schreeuw, lijken niet slecht, maar wat ik schrijf ben ik echt.
That said, meer dan 15000 pageviews (die van mijzelf niet meegerekend) een handvol trouwe lezers en af en toe vindt een nieuwe lezer zijn weg naar deze blog en laat een positief commentaar achter(wat tegenwoordig eerst naar mij wordt gestuurd om spam te voorkomen voor het wel of niet gepubliceerd wordt, dus daar kan soms wat tijd over heen gaan).Het het is fijn en motiverend om te horen dat er mensen zijn die sommige berichten met plezier en een lach lezen en soms met een traan zoals met dit bericht wat ik eigenlijk zelf nog steeds niet terug kan lezen.
Hoewel de laatste tijd de blog iets  onregelmatiger wordt bijgewerkt (een bericht per 1 of 2 weken),
zolang jullie blijven lezen, blijf ik nog even schrijven en foto's maken.

locals

Een goede manier om er achter te komen hoe een persoon, groep,gemeenschap denkt en doet is om jezelf er tussen te mengen.

Dat hebben we dus gedaan, ons tussen een groep eiland en kleine gemeenschapvolk gemengd.
Zaterdag speelde de oude countryzanger Wendel Atkins in het dorpshuis op het idyllische eiland Idse.
Daar komen de echte hillbilly inbreed locals op af, een uitgelezen kans om eens van dichtbij te bekijken hoe die lui nu zijn en hoe ze zich gedragen.
Toen we eerder op de dag voorbij het dorpshuis waren gereden zagen we al wat campers op de kleine parking staan. Ik dacht daar zal die Wendel vast in touren, maar het bleken de campers van lui uit de omliggende dorpen te zijn, zodat ze zich vol met drank kunnen gieten en daarna direct plat kunnen.
Een fenomeen dat ik nog nergens eerder heb gezien.
Aanvang 20.00, wij waren er rond 19.30 en de toko was al goed gevuld.
Eerst even 400 nok pp entree geld betalen. Dat is een hoop geld voor een artiest die zijn beste tijd al lang heeft gehad. Maar voor dat bedrag krijg je ook "eten" .geserveerd.
In de zaal zat een man of 100 aan tafels, wij proberen ergens aan te schuiven en de eerste irritatie is een feit.
Gereserveerd krijgen we van iemand te horen waarvan haar oom die naast haar zat haar vader had kunnen  en haar moeder misschien wel eigenlijk haar oudere zus is.
WTF is dit nu weer voor gezeik en ik verban haar naar hel door haar -dra til helvete- toe te wensen.
Eigenlijk was ik er al meteen klaar mee en stond ik al op het punt om een willekeurig persoon bij de strot te grijpen en daarna de zaal rond te meppen, zomaar om een statement te maken. Nee, ik had nog geen druppel alcohol gedronken...
Weggaan was geen optie want die toegang die we hadden betaald/gereserveerd was bindend.
We gaan verhaal halen bij de eigenaar. Als je namelijk weet hoeveel gasten er komen en je weet ook dat je ze allemaal eten moet geven dan weet je volgens mijn simpele logica ook hoeveel stoelen je neer moet zetten.
Dus geen 80 stoelen als je weet dat er 100 gasten komen, hoe moeilijk kan het zijn?
Moet echt alles voorgekauwd worden?
Er wordt een tafel bijgezet waar wij en onze Engelse kameraden plaats aan kunnen nemen, tegen de tafel aan waar de verbannende zitten, mooi!
Hoewel het een muziek evenement is, wordt er geen muziek gedraaid. Nog zoiets wat ik niet kan begrijpen.
We moeten het dus naar onszelf luisteren en het gekakel van de locals.
Als het eten wordt geserveerd zullen ze hun muil wel even dicht houden...
Pinnekjøtt met kålrabistappen en potetmoes en als toetje riskrem met rødsaus, in het Nederlands is het lamsvlees aan rib met koolraabstampot en gestampte aardappels met als toetje een soort rijstepap met een rood sausje erop.
Het zou lekker kunnen zijn als je liefde in je gerecht stopt, maar als je de stukjes lam kookt in een smakeloze bouillon, de koolraap de koolraap laat en alleen maar stampt tot een prutje en daar een bak met gestampte gekookte aardappel naast zet, dan is het voor mij niets meer dan uitgekotst smakeloos voer waar de honden geen brood van lusten.
 De weeïge lijkenlucht van pinnekjøtt is al genoeg om je de eetlust te ontnemen. Alsof je botten aan het uitkoken bent.
In tegenstelling tot de Noren die al weken naar deze heerlijke maaltijd uit hebben gekeken en hun vingers erbij af likken.
Het is een traditionele maaltijd, die waarschijnlijk stamt uit de tijd der machtige vikingen. Prima, snap ik helemaal, maar probeer af en toe een beetje met je tijd mee te gaan door er een smakelijk gerecht van te maken in plaats van alleen een maagvullend produkt.
De Noren zitten in groepen aan hun tafels opgedeeld in families en je kunt zien dat ze elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Sommige vragen uit beleefdheid aan elkaar hoe het gaat maar het is niet gemeend.
Nep, fake, schijnheilig, achterbaks en net zo hypocriet als het Christelijke geloof dat ze op de been houd.
Gelukkig de muziek begint, Je kan in de verte horen dat die Atkins toch wel een mooie stem heeft, maar het komt er niet meer zo goed uit en het wordt er niet beter op met de lokale extra gitarist die de verkeerde akkoorden aanslaat en af en toe een noot mist.
1 ding moet je de Noren meegeven, zodra ze de eerste muziek horen wordt er direct gedanst, maar ik geloof niet dat de foxtrot geschikt is bij een langzaam countrynummer. dat is net zoiets als een linedancer in een metallpit.
De drank (die ze zelf hebben meegenomen, omdat ze geen geld uit willen geven aan de bar) zit er goed in en hoewel de gemiddelde leeftijd 50/60 is zitten ze vrolijk aan elkaars vrouw te plukken alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

We zijn er wel een beetje klaar mee, maar komen op weg naar de uitgang een paar gasten tegen van onze leeftijd en we zien al aan elkaars uiterlijk dat we ongeveer op 1 lijn zitten. Raken aan de praat en naar het lijkt lopen er gelukkig ook nog normale mensen rond op deze godvergeten aardkloot.

Halloween

Halloween sucks big time, naar mijn inziens gewoon weer een andere commerciële uitbuiting.
Anyway, veel last heb ik er ook niet van... Halloween vieren we wel op onze eigen manier, samen met een collega hebben we een paar pompoenen meegenomen de bergen in om te laten dienen als target.
Geef toe, pompoenknallen is toch veel leuker dan in de kou langs de deuren te gaan om snoep te bedelen..



                                                                                                                                                                              
Het zal jullie niet ontgaan zijn dat we een blog hebben overgeslagen, gebrek aan inspiratie (ga er maar aan staan elke week weer een nieuw verhaaltje te schrijven) en te druk met andere dingen. Vooral Anne had een pittige week. Jaarlijkse balans in haar toko, beetje stressvol en een paar hele lange werkdagen.
Dagje Oslo tussendoor voor een cursus en dan ook nog voor mij achter een nieuwe machine aan.
Maanden geleden een mooie DeWalt bandschuurmachine gekocht, na eerste keer gebruik defect..
Om ziek van te worden... En de hufters geven geen nieuwe maar sturen deze op voor reparatie.
Nu gebruik ik het ding geen hele dagen , maar terug uit reparatie heeft die even stil gelegen en met de volgende klus, werd de machine zo heet dat je 'm niet meer beet kon houden.
GVD, weer terug naar de winkel.. en natuurlijk krijgen wij de schuld, als die te heet wordt heb je m overbelast.
Dan krijg je een welles nietes spelletje en de hufter van de winkel schuift uiteraard zijn verantwoordelijkheid af naar de vertegenwoordiger.
De discussie wordt taaltechnisch te ingewikkeld voor mij en Anne is in tegenstelling tot de verkoper  vastbesloten dat er een nieuwe machine moet komen.
Na dagenlang de verkoper lastig te vallen en hem te zeggen dat wij met hem dealen en niet met de vertegenwoordiger, waren ze kleine Anne zo beu, dat ze besloten hebben een nieuwe te geven.
Trots op mijn duifjes vastberadenheid en de nieuwe machine snort als een kat...
Het lag dus aan de machine en niet aan de gebruiker...  Maar ja, dat kun je die gast van de winkel niet wijs maken...

Nog meer goed nieuws, Koning winter is gearriveerd.
Was het eerder deze week nog stralend herfstweer, tegen het einde zakte de temperatuur en dwarrelde de eerste sneeuwvlokken naar beneden.
Zodra dat gebeurt is er ook stress bij de Noren en de autobanden verkopers, want massaal wordt er dan overgestapt naar winterbanden of spijkerbanden.
Je weet niet wat je ziet maar ze staan dan in dikke rijen te wachten bij de bandenshop die zelf ook in paniek zijn omdat ze de "drukte"niet aankunnen. Je kunt een paar uur op je beurt wachten of proberen een afspraak te maken, wat eigenlijk niet gaat omdat ze dan zeggen kom over 2 weken maar terug.
Dan maar zelf aan de slag en door dat te doen, sparen we 450 nok per auto uit... Tel uit je winst.
Even terug naar die winter, velen raken in een depressie omdat ze niet tegen de donkere periode kunnen.
Groot nadeel van de winter is de gladheid, ik ben als Bambi op ijs,maar dat neem ik voor lief.
Voor de rest is voor ons de winter een heerlijke tijd, wat weer een hoop mooie plaatjes op gaat leveren.

elfenbankje

Oktober sunrise

goedkoop

Deze ochtend op weg naar mijn werk, verbaasde ik mij weer eens over het rijgedrag van de andere wegge(mis)bruikers.
Gisteren gebeurde dat ook al, maar toen was het Zondag. Op Zondag is de weg wel vaker gevuld met idioten die naar het lijkt op andere dagen nooit buiten komen.
Deze ochtend de opstart na de herfstvakantie, is er altijd wat extra stress in het verkeer, alsof ze na 1 week niet meer weten hoe je moet rijden.
Eerst komt er een grote combinatie vrachtwagen direct van de invoegstrook naar de linkerbaan (jaja tussen stavanger en sandness zijn er 2 rijbanen op de snelweg) terwijl er rechts genoeg ruimte is om te rijden.
Vervolgens houd de chauffeur er goed gas op en haalt met zijn wagen in alsof  hij in een gewone auto rijd.
De maximum snelheid in Noorwegen is 90 km per uur en dat geldt zowel voor normaal als vrachtverkeer.
Ik rijd 95 maar heb moeite om de vrachtwagen bij te houden en de afstand tussen hem en zijn voorligger is minimaal. Je kunt er op wachten dat hij ineens vol in de remmen moet, het is tenslotte ochtendspits.
Vol in de remmen voor een jonge dame die vrolijk zit te bellen en 2 rijstroken in beslag neemt neemt en erachter komt dat ze recht op een splitsing af rijdt, maar nog niet kan kiezen welke kant ze op wil...
Ongekend! Zal ik er hier af gaan? en zo snijdt ze een haar achterligger de pas af die vervolgens bijna in de kant beland... Oh nee... ik neem toch die andere baan maar, en de volgende kan weer vol in de remmen.
Misschien stoor ik mij er te veel aan en zal het in vele andere landen nog veel erger zijn. Maar het valt wel op en blijkbaar ben ik daar niet de enige in, want onlangs zijn er een groot aantal rijscholen (in de orde van 40) per direct gesloten wegens ernstige tekortkomingen en 25 andere kregen een serieuze waarschuwing.
Dat zijn flinke getallen in een land met een kleine 5 miljoen inwoners.

Anyway, er gebeuren ook leuke dingen.

Ik heb iets iets betaalbaars ontdekt: munitie.
Munitie om kleiduifkes te knallen welteverstaan, want voor mijn geweer kost het meer dan 1 euro per patroon. Maar hagel voor de duifkes van klei was het 37 kroner voor 25 patronen dat is ongeveer 5 euro.
Een acceptabel bedrag, dan kunnen we zonder krom te liggen wel een paar keer lol hebben op de schietbaan.
Achter mijn werk ligt 1 van Europa's modernste (zeggen ze) hagelbanen van Rogaland jegerklubb Omdat we al lid zijn van Norges jakt og fiske forening kunnen we dat lidmaatschap gebruiken om daar te mogen schieten , het enige wat je moet doen is een elektronische kaart opvullen met het aantal gewenste kleiduiven.
Je gaat naar de schietbaan die in 3 terrassen tegen een berg op is gelegen en kiest daar een voor jou geschikte baan, steekt je kaart in een daarvoor bestemde gleuf en na wat instellingen kun je je goddelijke gang gaan 24 uur per dag, 7 dagen in de week. Echte controle is er niet dus als het stil is en je wilt een beetje spelen met je geweertje en bijvoorbeeld op pompoenen  schieten ipv duiven.....

De afgelopen 2 weken was Reier van Visservice.nl   met zijn gasten ook weer in de buurt. Gelukkig voor hem kwam er na een aantal dagen slecht weer een paar dagen heerlijk weer, 5 tot 10 graden , weinig wind en een lekker zonnetje. ideaal om op het water te dobberen en wat te hengelen.
hij heeft elke week een andere groep gasten en wij gaan dan 1 keer per week ff langs om een bakkie te doen of een hapje mee te eten en een potje te kaarten met de vissers.
Er zijn altijd een paar vaste gasten die we inmiddels goed kennen en voor de rest zijn wij een leuk tijdverdrijf en kunnen ze het over iets anders hebben dan over vissen.
Altijd gezellig in zo'n gemêleerd gezelschap. Heb zelfs ook nog tijd kunnen maken om een dagje mee te vissen, hun basecamp is naast onze haven. Kan ik mooi met onze eigen boot mee. In vergelijking met de rest had ik maar bar weinig vis. Maakt niet uit, het was een (Noors) nazomers dagje op een geluidloos fjord.
Lekker toch?

haggis

We zijn nog steeds aan het bijkomen van de overdosis, drank, food en rock 'n roll die we vanuit NL hebben meegekregen.
De keukenkastjes zijn weer volgeladen met vooral dingen die we hier niet kunnen vinden.
We willen niet van die Hollandse zeikerds zijn (zoals die je op verschillende forums tegenkomt) en alleen maar eten uit NL willen nuttigen omdat ze het lokale voer niet lekker vinden. What the fuck doe je dan hier?
Wat we mee uit NL nemen zijn producten zoals bami/nasi mix, pannekoek beslag, oosterse kruiden/specerijen, bami, sauzen en nog een paar andere etenswaren. Van alles een beetje, niet al te veel.
Is het op dan is het op en dan gaan we niet moeilijk lopen doen anders zou je geen leven hebben en jezelf alleen maar frustreren.
Dat waren de spullen omdat we die hier niet kunnen krijgen.
Wat we hier wel kunnen krijgen maar niet te betalen is nemen we natuurlijk ook wat van mee.
Goede wijn, een paar lekkere pintjes een fijn flesje single malt en tabak. Niet te veel, we houden ons netjes aan de regels. Want met die kop van mij, wordt je er al snel uitgepikt bij een grenscontrole.
Dan hebben we nog wat bouwmateriaal zoals schroeven, boortjes, zaagbladen, kwasten  en gereedschap. Alles hier te krijgen, maar zo goedkoop als in NL is onmogelijk. We hebben er plaats voor dus waarom niet.
Als je alles bij elkaar op zou tellen scheelt da op 1 rit al snel zo'n 1000 tot 1500 euro, dat is best veel geld waar je veel andere leuke dingen mee kan doen. Eerst maar eens zonder kleerscheuren de grens over zien te komen zonder aangifte te doen.
DK geen probleem , er zijn geen controles deze keer. NO is er altijd controle bij het afrijden van de boot.
Een tactische zet is om Anne te laten rijden. Nog beter is het dat achter ons een open transporter rijdt met verhuisgoed wat slecht is geladen, weliswaar een Noors kenteken maar met een oude belasting sticker erop en bestuurd door 2 plathoofdigen oostblokkers. Mooi!,  dat is al bijna garantie voor ons om zo door te kunnen rijden en inderdaad, wij kunnen verder en de wagen achter ons wordt er uitgehaal voor volledige controle.
Had ik nu maar mijn mooie schedel en sterk water verzameling meegenomen, die inmiddels al bijna 3 jaar in kisten staat opgeslagen.
Het enige wat ik daarvan 1 keer per jaar meesmokkel zijn kleine items, de grote stukken durf ik niet aan.
Ga maar eens uitleggen waarom je bv een krokodillenschedel op je achterbank hebt liggen....
Hier dan maar beetje bij beetje wat nieuws opbouwen met iets wat dan in de rest van Europa weer zwaar illegaal is, bijvoorbeeld walvistanden.
 Omdat Noorwegen een rijke walvisjacht verleden heeft (en volgens mij wordt er af en toe nog steeds op gejaagd) zijn er nog wat tanden in omloop.
Tijdens de periode in NL vond ik nog een leuk setje op de Noorse marktplaats voor een redelijke prijs.
Mooi om te verzamelen en als je er genoeg hebt misschien ook om te carven.
Bedrag overgemaakt en toen we terug kwamen lag er een briefje in de bus dat we de envelop op konden halen op het postkantoor.

Tot mijn verrassing 3 prachtige grote massieve tanden, een mooie aanvulling op de verzameling.

En er is hier nog iets niet te krijgen, een maaltijd dat ik al jaren wil eten
Maar nooit de kans voor heb gekregen.
Zelf kunnen we een redelijk potje koken , maar het is ook wel eens fijn als een ander dat voor je doet. Met de bovenburen kunnen we het gelukkig goed vinden. Er is wel een groot leeftijdverschil want het zijn pensionisten, maar dat lijkt bij de mensen uit de UK niet zoveel uit te maken, waarschijnlijk door de pubcultuur... Anyway de Schotten zijn ook even thuis geweest en hadden wat traditionele inkopen gedaan waaronder die voor haggis.
Haggis mince, neeps 'n tatties anders gezegd, gevulde schapenmaag met gestampte aardappels en  gestampte koolraap. Het zou qua ingrediënten zomaar een Noors gerecht kunnen zijn.
Ik wist niet heel goed wat ik ervan moest verwachten, maar het was heerlijk. Wel een enorm zwaar gerecht, met 1 bordje kun je een hele dag vooruit.
in de avond een kleine whisky proeverij gehouden en de rest weet ik niet meer.....
Hehe, het was een leuke avond en we kunnen er niet onderuit dat wanneer hun weer terug zijn in Schotland dat wij dan toch ook een keer die kant op moeten voor een bezoekje, we kennen inmiddels de hele familie al dus dat zal en mooi feestje worden.

De familie (Anne en mijzelf) hebben in het kader van ons 12 jarig jubileum aan gezinsuitbreiding gedaan.
Kinderen doen we niet aan want daar hebben we geen tijd voor en zijn in, maar een goed alternatief is gevonden.

Een prachtige slanke weatherby SA-08, semi automaat hagel geweer is ons nieuwe "kindje". En als kers op de slagroom hebben we samen op ons jubileumdagje (wat een onzin allemaal) zalig een zooi kleiduiven afgeknald. Het toppunt van romantiek!

Thuis

NO,DK,DE,NL,BE,NL,DE,DK,NO...
Dat was de reisbeschrijving van de afgelopen 2 weken.
Na de rumoerige tijd met 'ondje,  stond de wereld even stil ( en eigenlijk nog steeds wel een beetje).
In het rumoer helpt Anne er mij er aan herinneren dat ik jarig ben, iets wat mij volledig was ontgaan en een herinnering waar ik helemaal geen behoefte aan heb.
Goed dat we er eigenlijk toch nooit iets aan deden, in NL gaven we wel eens een feestje maar dat was meer om onze goede vrienden bij elkaar te hebben.
We besluiten toch eens gek te doen en bestellen voor het eerst in 2,5 jaar een pizza. Niets bijzonders, niet de goedkoopste, maar ook niet de duurtse, zonder verdere opties. Anne belt en haalt de 2 pizza's daarna af bij Dolly Dimples.
Eerst een schamele 65 euro afrekenen voor de 2 schijven verorbert mogen worden.
Ok Noorwegen is niet 1 van de goedkoopste landen ter wereld, maar nu zijn geloof ik alle verhoudingen uit hun verband getrokken.
Ik bedoel de kostprijs voor de producten, arbeid en dan zeker de kwaliteit. Het is niet smerig, maar ook zeker niet de lekkerste pizza. Kortom het is het geld niet waard en dit was dan ook meteen de eerste en de laatste keer.
Een paar dagen later op de eerste reisdag naar NL is Anne Jarig, ik vergat die van mij en helaas ook die van Anne. Gelukkig hebben we facebook en terwijl zij onder de douche staat wordt ik er aan herinnert dat het Anne haar verjaar beurt is.
Ik koop haar wel een hamburger op de boot naar DK...
3,5 uur rijden naar de boot, inchecken, 3,5 uur boot overtocht, 2 uur rijden naar onze vaste overnachtings plaats in Låsby DK en de volgende dag een kleine 1000 km rijden naar Vlissingen, waar we bij Anne haar ouders zullen verblijven.
Het wordt net als vorig jaar een energie verslindende week, met veel bezoeken aan vrienden, familie, feestjes, bandjes en inkopen doen.
Ook minder leuke dingen staan op het lijstje, zoals een bezoek aan de tandarts wat we nog steeds in NL doen vanwege de goede tandarts en de prijs die we hier betalen... in het kader van we zijn er nu toch, hebben we de Nissan ook een grote beurt laten geven, inclusief een nieuwe set banden (wat zeker niet voor zijn tijd was.) en ook dat legt in verhouding tot NO geen windeieren.
Zoals bekend had de Nissan een nieuwe servopomp nodig. Een originele pomp plus montage kost in NO ongeveer 1800 euro...slik.... Vriend Dennis van Bandenservice Raaijman levert de pomp voor een fractie van het bedrag in NO, geeft daarbij een grote beurt, extra onderdelen, 4 nieuwe banden (niet de minste) voert nog een aantal reparaties uit, levert een berg service (Thanks D en J) en nog zijn we een paar honderd euro minder kwijt dan alleen het bedrag voor de servopomp in NO.
Dat loont dus zeker de moeite en de auto rijdt beter dan ooit....
Het is fijn om bij goede vrienden ( jullie weten zelf wel wie) binnen te komen en door te gaan alsof we nooit zijn weg geweest. Dat geeft bij ons een ontzettend goed gevoel.
Ook de feestjes waren super en ook daar vele vrienden, kennissen en vijanden...We blijven hier het dichtst bij de vrienden, we merken dat we eigenlijk niet zoveel meer met de meeste kennissen hebben (tijd ruimt alles op) en de vijanden... ja ach..wat zal ik daar eens over zeggen? Lachwekkend, maar vooral triest.
Triest om te zien dat sommige er financieel wel op vooruitgaan, maar op professioneel vlak volledig stil blijven staan. Dat is nu het verschil tussen de amateur en de pro.....
De bezoeken gaan maar door, we crossen nog even naar Antwerpen voor nog meer vrienden , dan weer naar Rotterdam omdat je sommige vrienden (hoe weinig je elkaar ook spreekt) niet kunt overslaan.
Erik en Dave van Black Wolf Tattoo, zoals altijd goed om jullie te zien, maar echt super dat jullie wat tijd hebben vrij gemaakt om ons met inkt te bewerken.
En zo doen we nog een aantal steden en dorpen in het Zeeuwsche achterland aan.... Nog steeds leuk, maar dodelijk vermoeiend en halverwege de week zou ik het al niet erg vinden om terug te te rijden naar NO.
Inmiddels beginnen de boodschappen en andere waren zich behoorlijk in de garage bij Anne's ouders op te stapelen... Tering.. moet dat allemaal in de auto, of zullen we een aanhanger kopen?
Tussen de vrienden en inkopen pakken we nog een bandje mee, want aan rockabilly is hier een chronisch gebrek. Daar lopen we natuurlijk weer oude kameraden tegen het lijf van een andere band  en gaan we eens kijken of wij voor hun een mini tour in NO kunnen regelen.
Anyway... Ik ga het nog 1 keer zeggen, het was fijn om iedereen weer te zien, onwijs bedankt voor jullie gastvrijheid, kadoos, materiaal, service, inkt, het niet over Janis te hebben (respect voor dat!) en weet ik allemaal wat nog meer.
Wij kunnen met een overdosis aan aandacht, overmatig eet en drank misbruik en oververmoeid weer op huis aan.
Het was leuk in NL maar het is heerlijk om met zijn 2en van de rust en de schoonheid van de natuur te genieten in NO, want dat is nu toch wel ons thuis.

stil...

Het is verdomd stil in huis nu die ouwe viervoeter er niet meer is....
Er loopt nog wel een kat rond, maar ik heb niet zoveel met katten. Met een kat kun je niet communiceren of dingen ondernemen zoals je dat met een hond doet.
Met veel pijn hebben we direct alle spullen van 'ondje opgeruimd en dat was nogal wat.. balletjes, kussen, deken, slaapzak voor als ze mee ging kamperen, voer, koekjes, voerbakken....
Wat heeft het voor nut om te bewaren, elke keer als je er naar kijkt wordt je herinnerd aan het gemis.
Waar ik nu vooral tegenop zie, is ons jaarlijkse trip naar NL.
Het is goed om iedereen te zien, maar ik ben bang voor de vragen die gaan komen over Janis, ik heb het er nog te moeilijk mee om er mee geconfronteerd te worden.
We gaan dus fijn iedereen zien, beetje drinken en goed eten, Maar laten jullie aub al die moeilijke vragen achterwegen.
Ik denk zelf dat het niet heel lang zal gaan duren, voor we naar een ander hondje op zoek gaan.
Niet als vervanging, maar een hond is ook een goede motivatie om naar buiten te gaan te bewegen en zelfs contacten te leggen.
Dat doe je nu eenmaal sneller met dat zonder hond.
Aan de andere kant hebben we nu even de vrijheid om te reizen, iets wat we jaren niet hebben kunnen doen.
De lijst met bestemmingen is inmiddels zo lang, dat het nu eens tijd wordt om daar iets van te gaan weg strepen.
Laten we deze winter eens beginnen om een vliegtuig naar het noorden te pakken om het Noorderlicht van dichtbij te bekijken, of die trip naar Svalbard, Japan, de Polynesische eilanden, we hebben nog een bruiloft in Belfast, een uitnodiging in Schotland, verloren familie in Mexico.... Dat is nog maar het begin.
Laten we deze week beginnen met  NL en BE .
Voor we daar heen gaan moet ik woensdag naar de schietbaan om de schietproef voor groot wild te doen.
Anne is vorige  week voor het eerst mee geweest naar de baan die in het midden van de Noorse jungle ligt, zonder GPS locaties vind je het nooit.
 De van nature nogal stugge Jærense boeren, (vergelijkbaar met de Zeeuwse plattelanders) ontdooide helemaal toen Anne erbij was.
Deze week moet ze dus ook maar mee, kan ze mooi die gasten afleiden en knijpen ze misschien wel een oogje toe als ik een schot mis.....

gemis

Een zwarte bladzijde in de geschiedenis van Fred og Anne i Norge, zo kun je vorige week wel betitelen.
Eerst wordt mijn betaling stopgezet omdat mijn arts heeft verzuimd zijn taken naar behoren uit te voeren, daarna rijd ik een lekke band......

Het is maar materiaal en geld, en hoewel het erg handig is dat je er wat van hebt is het zeker niet het belangrijkste in het leven.
Mijn grootste angst is werkelijkheid geworden:
Onze trouwe viervoeter had al last van ouderdom gebreken zoals artrose en een blessure aan haar kruisband. Dat kan verholpen worden met een operatie, maar gezien haar leeftijd van 15 jaar was dat misschien niet zo'n goede optie.
Ze kreeg daarom pijnstillers en dat werkte prima. Anne kwam donderdag thuis en hoe doof ze ook is, heeft ze toch in de gaten dat ze thuis komt. In haar enthousiasme draait ze een paar keer rond en jankt van de pijn.
Nu staat het voorste pootje een beetje krom. We duwen het terug en het lijkt wel even te gaan.
Maar het is valse hoop, ze is echt in pijn. We kijken het een poosje aan en geven haar alle aandacht van de wereld (maar dat kreeg ze eigenlijk altijd al). We kijken elkaar aan en beseffen beide dat het einde wel eens zou kunnen naderen.
Ook Janis voelt zich zichtbaar niet goed en je ziet haar langzaam verzwakken, in de avond doet ze iets wat ze nog nooit eerder heeft gedaan. Op het moment dat wij naar bed gaan, wil ze niet van ons wijken.
Ze blijft bij ons en geeft aan dat ze naast het bed wil liggen.
Ze weet duidelijk dat het niet goed gaat. We janken samen de nacht weg en gaan in de ochtend direct naar de dierenarts.
Janis geeft zich in alle vertrouwen volledig aan ons over en ik draag haar van de trap en zet haar in de auto.
Bij de dierenarts krijgen we met een onbekende te doen en we vragen naar de arts die haar het laatst heeft gezien. Daar moeten we heel even op wachten , maar ze maakt tijd voor ons. Ze spreekt ook perfect Engels en we doen het hele gesprek in het Engels zodat ik zeker weet dat ik alles versta en terug kan communiceren.
Ik heb nu even geen zin om mij ook nog op het Noors te moeten concentreren, heb wel iets anders aan mijn hoofd.
Janis vindt het leuk bij de dierenarts, bloeit door alle adrenaline helemaal op en vergeet haar pijn.
Dit maakt het allemaal wel heel erg moeilijk, maar we zien dat haar poten wegzakken en besluiten om haar met pijn in ons hart in te laten slapen.
Janis is voor ons meer dan een hond, meer als een kind die een heel belangrijk deel van ons leven heeft ingenomen en onze dagelijkse structuur voor een groot deel bepaald.
Na 15 jaar een betrouwbare en beste kameraad laten gaan , gaat je niet in de koude kleren zitten.
Ik heb veel mensen en dieren verloren, maar er nooit echt om gerouwd. Maar deze keer is het hard, keihard.
We zitten bij de dierenarts met z'n allen op de grond, als ik zou staan zou ik in elkaar zakken van verdriet.
Janis heb ik in mijn armen terwijl de arts haar een spuit geeft om te gaan slapen. Ondertussen eet Janis nog een paar koekjes en proberen wij onze tranen en emoties zonder resultaat onder bedwang te houden (En nu ik dit bericht schrijf is hetzelfde gaande). Uiteindelijk valt ze in slaap en leggen we haar op tafel waarna ze een 2e definitieve injectie krijgt.
Even later loopt er slijm uit haar longen wat er niet zo goed uit ziet, er bleek toch meer aan de hand te zijn dan we dachten.
Janis is van haar pijn verlost, wij zeker niet. Nu beseffen we nog meer hoeveel invloed ze had op ons leven.
Het is stil in huis en het gemis doet pijn, elke keer als ik of Anne aan haar denk of over praat omdat iemand daar naar vraagt gaan de emoties ongecontroleerd hun gang.
Janis, Thanks for 15 years of joy, we zullen je eeuwig missen!