traditioneel

Een ander doel van onze Vlaamse gasten was behalve een goede vakantie hebben in Noorwegen
( dat hebben ze volgens mij ook wel gehad, zelfs met zomers weer) proberen de kunstwerken van Karloz
te promoten op de Stavanger tattoo convention , die dit jaar voor de achtste keer werd gehouden.
Het werk van Tikimaster K bestaat voornamelijk uit hout gesneden tiki's (beelden uit de Maori cultuur)
Viking en meer modernere kunst zoals je op zijn facebook website kunt zien.
De contacten voor de conventie heb ik gelegd en zo hebben we een stand kunnen regelen, met goede moed, maar zonder al te hoge verwachtingen hebben we vrijdag en zaterdag op de conventie doorgebracht.
De verwachtingen niet al te hoog, omdat we niet weten hoe de Noren tegenover deze vorm van kunst staan.
Ze staan nu in het algemeen niet bekend als een volk dat overal voor open staat maar meer als wat de boer niet kent vreet die niet...
Aan de andere kant zal je denken dat op een conventie als deze er volk komt dat interesse heeft in bepaalde kunstvormen, tattoo is immers ook een vorm van kunst of is het tegenwoordig meer een soort" must have gadget anders hoor ik er niet bij" iets?

Aan de eerste bezoekers te zien, lijkt het daar helaas wel erg op en lopen ze zonder een blik te wagen op onze stand voorbij.
Toch is dat eigenlijk vreemd, zijn zij een deel van hun eigen geschiedenis vergeten of erger nog kennen zij hun eigen geschiedenis helemaal niet. Doelend op de Noorse antropoloog Thor heyerdahl die opvallende expedities maakte naar Polynesië en zo die cultuur bekend maakte bij de Noren, de man heeft zelfs een eigen museum in Oslo en er wordt op dit moment een film over zijn reizen gemaakt, de duurste Noorse film ooit...
Gelukkig krijgen we later op de dag en de zaterdag bezoekers met wat meer interesse en kan master K, nog wat zijn werk verkopen en ik iets van mijn bonecarvings.
De Zaterdag besteed ik de eerste 3 uur aan iets wat ik al jaren wil, een tattoo op traditionele manier gezet,

dus niet met machine, maar met de hand ingeklopt met naald en bamboe.
Waarom? zullen sommige zich afvragen, even buiten dat tattoo's een verslavende werking hebben heb ik eigenlijk van vanaf dat ik nog een klein jongetje was interesse gehad in  nativ and tribal art van wie ik het heb gekregen weet ik niet maar het is er in periodes van jaren de ene keer wat sterker dan de andere maar echt weg gaan doet het nooit. Als kind kon ik bijvoorbeeld urenlang de uit Indonesië afkomstige houtgesneden dekenkist van mijn tante bestuderen.
Hoewel ik geen voorstander ben van jezelf laten tatoeëren op een conventie (kwaliteit, drukte, warmte etc)
maak ik toch een afspraak met de uit Nieuw Zeeland afkomstige Brent McCown  van tattootatau.

Het wordt een eveneens traditioneel Samoa patroon over de de hele scheenbeen.
De domme algemene opmerkingen over het patroon , zoals welk merk autoband is het...
(Echt heel grappig maar vooral ook heel triest), heb ik (en vele andere) al gehoord. Meer
Interessant is de betekenis van het patroon, die eigenlijk alleen is voorbehouden aan de persoon
die er heeft (en zelfs die weet niet exact alles, dat is dan weer voorbehouden aan de persoon die m maakt.)
Maar ik zal jullie een deel uitleggen zonder in details te treden, zodat die traditie toch een beetje wordt voortgezet.
Het stuk bestaat uit 6 verticale lijnen met tussen die lijnen verschillende patronen.
Het midden is een patroon van stappen, de stappen in je leven, de vooruitgang.
in andere kun je kleine pijlen terugvinden, naar boven en naar beneden gericht.
Die naar beneden gericht zijn om de slechte  binnenkomende energieën  tegen te houden en de uitgaande uit te laten stromen. De pijlen naar boven gericht zijn om de goede energieën op te nemen.
Dan is er ook een baan met een soort ying-yang wat staat voor balans en 1 baan met haaientanden wat staat voor bijvoorbeeld een goede vangst/jacht ( de Samoa waren erg afhankelijk van de oceaan en de daarin levende dieren) een ander patroon zijn de zuignappen van de octopus, die staan voor houvast. Elk patroon kan natuurlijk op verschillende wijze worden geïnterpreteerd.
Deed het pijn? is dan meestal de volgende vraag... probeer het zelf eens zou ik zeggen, voor mijzelf kan ik zeggen dat het aangenamer was dan je laten bewerken met een machine.

Grappig dat ik met de plaat in de lokale krant ben gekomen met foto nr 5 en 6.
Daarna weer terug naar de stand, K en E zijn eerder vertrokken omdat zij hun boot terug moesten halen en de vakantie erop zat, Anne en ik zijn tot het einde gebleven om te zien of we nog iets konden verkopen (en dat is gelukt) en om de prijs (een tiki van K) voor best tattoo uit te reiken.
Een bijkomend iets op een conventie is vaak het hoge gehalte
81 (hells angels)  met hun eigen tatoeëerders en zitten ze in de organisatie geworteld .Het zijn niet echt mijn vrienden en met mijn oude werk in Belgie heb ik er maar al te vaak me te maken gehad.
Ik ben niet van ze afhankelijk en heb ze zeker niet nodig voor iets en behandel en benader ze (en ieder ander) dan ook altijd met dezelfde houding:
Ik ben niet meer dan jou en jij ben zeker niet meer dan mij.
We wisten niet wat we konden verwachten, maar het viel deze keer erg mee. Ze leken zelfs wat tam....
Aan het einde van de conventie was er een afterparty in het clubhuis van een andere bekende mc de gipsy jokers waar we even een paar pintjes hebben gedronken.

Al met al was het weer een geslaagd weekend en voelde het goed om weer even  tussen de normale mensen te zijn.

contest

isobel varley 's legs

pain solution

balans

De Vlaamse gasten, Tikimaster K. en geliefde E zijn even een paar dagen aan het rijden naar het oosten van het land.
Het is al een aantal dagen zomers, Anne is hard aan het werk en ik zit helaas nog steeds thuis wegens gebrek aan passend werk.
De drang om buiten te zijn is nog sterker dan normaal, buiten spelen is belangrijk maar schiet er de laatste tijd nogal eens bij in door de drukte van FBA Tjenester en Anne haar nieuwe job.
Even Preikestolen ophoppen hebben we al zo vaak gedaan (hoewel het uitzicht bovenop adembenemend blijft) en er zit sinds we hier wonen een andere berg in de planning die we niet kunnen doen omdat onze ouwe viervoeter dan te lang alleen is.
Het is altijd leuker met zijn 2en, maar ik grijp mijn kans en ga alleen op pad.
Om 7 uur de deur uit, 2 uur rijden door de bergen (omdat je daar zo vroeg in de ochtend behalve een paar schapen vrijwel niemand tegen komt kun je dus lekker doortrappen) en om 9 uur arriveren aan het startpunt van Kjerag .
 3 uur omhoog en 3 uur omlaag, je moet 3 bergkammen over dus ongeveer 1 uur per bergkam.
Een mooie trip om mijn nieuwe lichtgewicht rugzak te testen de  Osprey atmos 50, genoeg ruimte voor een 1 of meerdere dagen berg /huttentocht, maar nog belangrijker geen druk op mijn schouder.
3 liter camelbak erin, primus brander om onderweg een kopje thee of bouillon te maken, pannetje, eten, jas, paar extra sokken, muts , handschoenen (je weet het nooit in de bergen), trui, touw, GPS en nog wat andere troep.

Het eerste deel is meteen een slopende 45 graden helling waar geen einde aan lijkt te komen, gelukkig zijn er wat hulpmiddelen om jezelf omhoog te werken en te zorgen dat je niet terug naar beneden flikkert , maar dan valt het nog niet mee en blijkt mijn conditie iets slechter dan ik dacht.

Met kleine stapjes en veel tussenpozen kom ik boven en zie ik dikke mistwolken voorbijkomen...Het zal toch niet zo zijn dat mijn uitzicht straks door mist wordt belemmerd?
Na een uur of 3 ga je het laatste stukje door de sneeuw en kom je aan bij de rots die op 1000 meter hoogte tussen de bergwanden klemt.
Langs de achterkant kun je via een smal richeltje op de rots stappen/springe en je moment door een ander op foto (je camera ff uitlenen aan een andere klimmer) vast laten leggen. Als je die stap tenminste durft te maken....
Ik stond op de richel, kijk 1000 meter naar beneden, kijk naar de rots en het relatief kleine deel waar je op kunt staan en ontdek dat ik die stap toch niet durf te maken.
Misschien denk ik te veel na en moet ik net als die vele andere als een blind paard gewoon die rots op springen. Aan de andere kant weet ik dat mijn evenwichtsgevoel echt ontzettend kut is en als ik op ongelijke delen spring het vaak genoeg gebeurd dat ik keihard op mijn bek ga. In dit geval zou dat dus een vrije van van 1000 meter zijn.
Ik twijfel en besluit met pijn in mijn hart er maar met 1 been op te gaan staan. Ziet er een beetje lullig uit, maar beter zo dan helemaal niet.

Boven even uitrusten en na een minuut of 20 verdwijnt de mist en wordt de verborgen schoonheid van de bergen en fjorden onthuld

Tijd om weer 3 uur terug te lopen, een tochtje om te onthouden en zeker nog een keer over te doen in het gezelschap van Anne.

NB. een uurtje nadat ik dit bericht schreef, bracht iemand mij op de hoogte van dit krantenartikel   3 Polen moesten de dag nadat ik er was met een helicopter gered worden van dezelfde berg op een uur afstand van het start/vertrekpunt. Ze
werden verrast door regen en kwamen vast te zitten door dat de berg te glad werd (lees verkeerd schoeisel en onvoorbereid) . De reddingswerkzaamheden werden bemoeilijkt omdat het donker werd, de Polen waren zo slim geweest om laat naar boven te klauteren en tegen zonsondergang terug te gaan.... Do I need to say more?

bijna terug aan de start

one foot in the grave

de vrije val

de echte waaghals

oneindige bergen

...

niets

Jullie hadden 'm waarschijnlijk al door.... deze week wegens gebrek aan turbulentie, geen blog.
Nog een paar dagen langer wachten en dan weet ik bijna zeker, dat ik iets meer heb te vertellen dan vandaag.

carbonpapier

Klaagde ik vorige week nog over bureaucratie, krijg ik de volgende dag een brief binnen voor de MRI.
Moet je wel even op wachten, het is pas half September voor ik daar terecht kan. toen ik mijn blog eindigde met na regen komt zonneschijn, maar niemand verteld erbij hoe lang je daar op moet wachten,  dat was1 dag om precies te zijn.
Ik klaag niet graag over het weer, dat kan ook niet in een land waar je 4 seizoenen op een dag kunt hebben en ik wil ook niet op zo'n zeikerige kaaskop lijken die hele dagen berichten op facebook plaatst met klachten over het weer.....
Dat het veel regent is misschien niet altijd leuk, maar je kunt er weinig aan veranderen. De juiste kleding is een betere optie tegen deze ongemakken van de elementen.
Kou geen probleem en sneeuw is leuk, maar af en toe wat zon is natuurlijk wel eens lekker. Laten we dat nu net hebben...
Behalve dan de zaterdag dat ik met PJK ben gaan zalmvissen ( weet het, slecht voor mijn schouder, maar sommige kansen kun je nu eenmaal niet aan je voorbij laten gaan en moet je de gevolgen daarvan incasseren) in Bjerkereimselva een goede zalmrivier in de regio op een klein uurtje ten zuiden van Stavanger.
Een dagkaart kost je ruim 40 euro pp, maar PJK had een vergunning via zijn werk, dus dat maakt het weer een stukje leuker.
Klammig weer, windstil en wat miezer erbij... wij zijn er klaar voor!
Zalmvissen moet vergt veel geduld en geluk. Dat geluk is bij mij altijd ver te zoeken en mijn enige vangst van de dag is ook meteen mijn record : de kleinste vis ooit gevangen.
Het is dan wel een mooie regenboogforel(letje).

 PJK heeft zoals wel vaker meer geluk en vangt een kleine zalm, de rest van de dag zien we ze wel uit het water springen, maar er meer uithalen zat er helaas niet in.


Omdat ik tot mijn groot ongenoegen (en eigen frustratie) een hele slechte tekenaar ben  (caliber harkpoppetjes) heb ik voor het carven van hout en bot vaak voorbeelden nodig. die zet ik soms door middel van carbonpapier over op het te bewerken materiaal, dat scheelt mij een hoop frustratie ipv het 20 keer opnieuw te tekenen. Dus gaan we even carbonpapier halen en lopen we weer tegen zo'n typisch Noorse gewoonte aan. Terwijl in een enorm groot deel van de wereld carbonpapier gewoon carbonpapier is heet het hier in Norge blåpapir (blauwpapier)... prima als jullie dat zo willen noemen, maar vraag je naar carbonpapier dan hebben ze geen idee waar je het over hebt en kun je met je uitleg beginnen. Vreemd genoeg als je dan hebt afgerekend staat op het bonnetje het papier wel als carbonpapier omschreven.
Dan ga je toch afvragen......
Dat blauw komt hier vaker terug, een mossel is een blåskjell en zoals wij de uitdrukking zo blauw als een tientje kennen als je te veel hebt gezopen gaan ze hier op blåbærtur op blauwbessenpad...

Het heeft even geduurd maar eindelijk hebben we onze kleine familie uitgebreid met een nieuw lid.
De papieren lagen er al een tijdje, het was er alleen nog niet van gekomen het nieuwe lid op te halen.

Vrijdag was het dan eindelijk zover.  De Weatherby vanguard S2 in caliber 30-06.  aka my big brother... Misschien net als mij niet de allermooiste, maar wel degelijk.
Met de kunststof kolf en RVS loop bestand tegen het Noorse klimaat.
 nog even een goed scope regelen en dan kunnen we eindelijk weer naar de schietbaan en misschien van de winter wel voor de eerste keer op jacht.

bjerkereimselva

bjerkereims flora

wachttijd

Thuis zitten is even leuk maar na een tijdje gaat het toch flink vervelen.
Zeker als je beperkt wordt in je doen en laten door een schouder die niet echt mee wil werken.
Je ziet er natuurlijk niets aan en ik kan m ook bewegen en eventueel mee tillen, klussen of wat dan ook maar dat is maar beperkt en als je dan iets hebt gedaan wordt je daar een paar uur later flink voor gestraft...
Waar ik vorige week bang voor was , is nu werkelijkheid, de arts en de fysio staan lijnrecht tegenover elkaar
en de strijd om de ego's is begonnen...
Maar er is ook een lichtpuntje er kwam vandaag een oproep voor røntgen binnen die 5 weken geleden is aangevraagd en ik kan over 2 weken terecht..... Dat is toch best snel?
De werkgevers en de overheid in Noorwegen klagen over het hoge ziekteverzuim, niet heel vreemd omdat men hier ook makkelijk met "ziekteverzuim" omgaat. Met een beetje mooi weer of net voor of na het weekend is het toch vrij "normaal" om een paar dagen extra vrij te nemen (lees ziek te zijn)
Dit wordt mede mogelijk gemaak door de egenmelding daarmee kun je 3 dagen zonder verdere verklaring thuis blijven heb je langer nodig dan zul je langs de dokter moeten voor een echte ziektemelding.
die egenmelding kun je 4 keer per jaar gebruiken en die ziekmelding van je dokter.. met een verkoudheid zit je ook a snel een week thuis.
Als je dan echt iets mankeert kom je in het neergaande medische bureaucratische spiraal terecht waarin ik mij nu bevindt.
Dus zou het misschien een plan zijn om als overheid die vindt dat het ziekteverzuim omlaag moet om zichzelf eens te vernieuwen, de bureaucraten uit te dunnen en door alleen al die enorme wachttijden te verkorten zou heel misschien ook wel eens het ziekteverzuim voor een deel omlaag kunnen gaan. Hoe eerder geholpen hoe eerder genezen, of zie ik het nu helemaal verkeerd?
Het is niet dat ze het werk in het ziekenhuis niet aankunnen, loop je op een willekeurige dag daar naar binnen zit er misschien een handjevol patiënten te wachten en dan raakt het personeel al gestrest en denkt men dat ze het heel druk hebben. Het probleem zit m dus ook in de organisatie/planning iets dat waar je hier regelmatig tegen aanloopt/botst.
 Anyway die røntgen zit ik niet op te wachten, daar die weinig zullen laten zien van de spieren. Ik zal dus nog even een nieuwe week of 7 moeten wachten voor de mri en ultralyd scan en tot die tijd gebeurt er helemaal niets.

Maar mijn bedrijf moet ook doorlopen, de opdrachten blijven binnenkomen en ik kan ze moeilijk allemaal gaan cancelen. Dus af en toe moet ik toch wat doen, gelukkig is Anne er ook nog die naast haar job net zo hard in het klussenbedrijf meewerkt zodat dat in ieder geval (al is het gestaag) door blijft lopen.
Ik ga nog even lekker van de zon genieten.... oh nee, het regent al zeker1 week onafgebroken.
Na regen komt zonneschijn zeggen ze, maar niemand verteld wat de wachttijd daarvoor is... zelfde bureaucraten als bovenstaand.