god påske

Pasen is hier net zoiets als kerst, misschien nog wel erger....
een week voorafgaand roept de cassiere (als ze dat al doen...)  na het afrekenen van de boodschappen in plaats van tot ziens, God Påske.
Het zijn de periodes waar de Noren naar uitkijken en het hele bedrijfsleven is er op ingesteld.
Bijvoorbeeld in het ziekenhuis, dan wordt er in de week van pasen niets gepland want iedereen is dan vrij.
Misschien beter om een rooster te maken en gewoon door te werken en zo de lange lange wachtlijsten weg te werken, of zijn die juist ontstaan omdat er op die manier wordt gewerkt?

Pasen begint hier voor de meeste op woensdagmiddag, dan sluiten veel kleine bedrijven en grote kantoren hun deuren rond het middaguur, om ze volgende week dinsdag weer te openen.
De winkels zijn zaterdagochtend nog even open, met minimale bezetting.

Het is ook de periode waar er op de meeste plaatsen voor de laatste keer van het seizoen de lange latten worden ondergebonden (ingeklikt tegenwoordig) en men massaal naar de hut vertrekt.
Hierna begint het outdoor seizoen, de schietbanen gaan weer open, klimmen, hiken, vissen, kamperen....

Het weer werkt in ieder geval goed mee, veel zon, weinig wind en een temperatuur (Stavanger) van -2 tot +4 tot eind volgende week. Het lijkt wel zomer.

Anne is natuurlijk ook vrij en het liefst zouden we nu de tent pakken en die ergens diep in de bergen op te zetten en vandaar een paar mooie tochten te maken en de hond alvast te laten wennen aan het buitenleven.
Maar ik ben met mijn schouder nog te beperkt, kan geen rugzak dragen, ook niet autorijden en mij dus ook niet aan een rots omhoog trekken of aan een tak in balans houden om niet naar beneden te flikkeren (ik spreek uit ervaring).
Pasen is ook de tijd om de boot terug in het water te zetten, maar ook dat stellen we nog even uit....
In plaats daarvan zullen we wat korte tochten en in de buurt gaan doen, wat ook helemaal niet verkeerd is.
Anne draagt gewoon de rugzak, thermos erin, wegwerpgrill en wat worsten om er op te leggen, brood, klein kampvuurtje erbij en dan is het leven al snel goed....

Typisch Noors

typisch Noors

harbour porpoises

Westcape sheep

beperkt

Operatie achter de rug en nu stuck at home......

Er waren meerdere opties om de manier van opereren uit te voeren.
Een eenvoudige waarmee ze via 1 kant erin gingen, bekend probleem oplossen en klaar of via 3 kanten kijken , bekend probleem oplossen en zien of er nog meer aan de hand is.
Ik had gekozen voor de laatste en dat was maar goed ook.
Slijtage was een van de oorzaken wat pijn gaf en dat is opgelost door wat bot weg te halen en zo wat meer ruimte tussen de gewrichten te creëren. Toen ze verder gingen kijken bleek dat er ook nog schade was aan de biceps aanhechting.
Die hebben ze losgemaakt en weer ergens anders vast gezet en verder hebben ze nog wat kleine herstel werkzaamheden uitgevoerd.
Dat is gelukkig achter de rug en nu komt de langzame weg van herstel, wat langer gaat duren dan de eerste planning vanwege de biceps.
De eerste 6 tot 8  weken zit ik aan huis gekluisterd en kan ik niet meer dan typen, het gewicht van een glaasje water optillen met mijn arm en niet verder bewegen dan een in een hoek van  30 graden.
De maanden daarna wordt het langzaam opbouwen en na ongeveer een jaar zou het weer terug naar normaal moeten zijn.

Allemaal prima, maar dat wordt voorlopig niet vissen, camera vasthouden, autorijden is ook uitgesloten, schieten, klimmen.....Zo wort het leven wel erg beperkt en vooral ook heel erg saai met de vervelende bijkomstigheid dat je afhankelijk wordt van anderen.
Natuurlijk zijn er altijd mensen die er rotter aan toe zijn en als je zo gaat relativeren dan valt het allemaal nog wel mee, maar ik zit er nu mee.
Op zoek naar andere vaste inkomsten, maar dat gaat niet zolang ik niets kan doen en ik moet nog maar hopen dat ik mijn bedrijf kan behouden, nu ik zelf niets kan doen en er dus ook geen inkomsten zijn.

Tijd zal het leren zeggen ze......

Omdat het leven een beetje stil staat zal er op deze blog niet veel meer verschijnen dan af en toe een kleine update en wat foto's uit mijn archief totdat ik weer zelf nieuwe kan maken.

Tot de volgende!

wachtlijst

In de laatste paar weken hebben we meer feestjes gehad dan in de afgelopen 3 jaar.....

Uit eten gaan is hier niet zo leuk omdat de kwaliteit/prijsverhouding zoek is en omdat we het leuk vinden om zelf te koken en nog leuker vinden om voor anderen te koken, hebben we een paar gasten aan tafel gehad.

Geen Noren want wat de (meeste) boer(en) niet kent vreet die niet dus daar hoef je jezelf dan ook niet voor uit te sloven, maar andere buitenlanders.

Expats die hier in de olie werken en die we hebben leren kennen via een internationaal fishing forum.

Van het 1 komt het ander en zo houd je er soms wat vrienden aan over.

We begonnen een aantal weken terug met een Hongaar, een Italiaan, een Engelse en 2 Hollanders (wijzelf) 

Goed eten, wijn, drankje en muziek, dat zijn voor ons de ingrediënten voor een goede avond.

Vervolgens hadden we een paar dagen later een feestje bij de Italiaan en gisteren weer een feestje bij de Hongaar met nog een Hongaar , Kroaat, Mexicaan, Engelse, Italiaan en ondergetekende.

Een zeer gemengd gezelschap met alweer fantastisch eten, gitaar, eigen zang en de nodige uitheemse dranken...

Vanaf nu even bijkomen en fysiek en mentaal voorbereiden op de operatie aan mijn schouder.

We hielden het al bijna voor onmogelijk, het heeft bijna een jaar geduurd voor ik een afspraak had in het ziekenhuis. Eindelijk daar zei de arts hoopgevend dat na dit gesprek de meeste patiënten binnen 5-6 weken wel worden geholpen, maar omdat de ervaring leert dat een je een Noor vaak niet op zijn woord kan geloven zijn we zelf maar eens gaan bellen naar dat ziekenhuis... want na 6 weken hadden we nog steeds niets van ze gehoord.

U staat niet in het systeem meneer, is dan het antwoord wat je krijgt.. WAT?

Als ik niet in het systeem sta voor een operatie , hoe kun je dan een planning maken? U bent nog een stuk papier dat op een stapel ligt.

Je vraagt je af hoe ze zelf in staat zijn om als volk te overleven, waar zijn die vooruitstrevende Vikingen van weleer gebleven?

Evolutie betekent toch vooruitgang? Naar het lijkt niet in het geval van de gemiddelde hedendaagse Noor.

Anyway, we liepen dus vast in het systeem en wisten even niet meer hoe nu verder te gaan.

Anne heeft bijna dagelijks naar het ziekenhuis gebeld of is er zelf langs geweest om zo niet telefonisch te worden afgescheept.

Daarna heeft mijn dokter nog een boze mail gestuurd en toen eindelijk begon het systeem wat te rammelen.

Eerst was Juni het antwoord, toen de dokter belde werd het ineens Mei en toen Anne afgelopen donderdag het telefoonnummer van de operatieplanner te pakken heeft gekregen en haar telefonisch heeft geterroriseerd werd het April (maar we moesten wel rekening houden met de paasvakantie, want dan wordt er niet gewerkt..in een fucking ziekenhuis) en 2 dagen later kregen we een brief van het ziekenhuis dat ik over een week wordt geholpen.....

Ongekend, maar ik ben blij dat er eindelijk eens iets gaat gebeuren en het is goed om te weten dat pressie een succesvol middel is om iets voor elkaar te krijgen.

Als dit circus voorbij is kan ik ander werk gaan plannen, volledig als zelfstandige doorgaan of een combinatie daarvan.

We gaan het meemaken.

De foto's van deze week komen uit de oude doos (2011)... een road trip door Telemark.

Vergeet vooral niet nog eens te kijken op mijn FLICKR fotosite voor meer mooie plaatjes.