Koyasan

Woensdag 30/3

We laten de chaos en bijbehorende toeristen achter ons en gaan in alle vroegte op weg naar een van de heiligste plekken van Japan.
We laden de pasmocard nog even op en dan stappen we in de Shinkansen, daarna in de metro, vervolgens op een boemeltrein en nog een andere boemeltrein, een cable-car om ons de berg op te trekken en als laatste 20 minuten met de bus :)
Het ging niet vanzelf... maar we zijn er!
Koyasan is de bestemming voor de komende 2 dagen.

Mount Koya is voor het eerst betrokken door de monnik Kukai, de grondlegger van het Shingon boeddhisme.
In dit betrekkelijk kleine gebied hebben zich 120 tempels gevestigd en is het een heuse bedevaartoord geworden, een soort Lourdes van Japan.
Om een beetje in de stemming te blijven, slapen we de komende nachten in een tempel

.

We checken in bij de monniken, hij vraagt waar we oorspronkelijk vandaan komen.
Als wij Holland zeggen, antwoord hij Heineken...
In een tempel kun je geen luxe verwachten. Het is er koud, erg gehorig (niet vreemd als de wanden van rijstpapier zijn) de gangen zijn smal en vooral erg laag. Ik moet dus niet vergeten om elke keer te bukken voor ik mijn kop stoot aan een duizend jaar oude balk.
Anne loopt overal zonder problemen onder door.

We komen eigenlijk voor Okunoin een bijna 1000 jaar oude begraafplaats, met 200.000 graven de grootste van Japan.
Het is de grond van het mausoleum van Kobo Daishi, aka Kukai. Welke nooit dood is verklaard, maar men denkt dat hij in eeuwige meditatie is.
De graven liggen aan beide zijden van het 2 kilometer lange pad dat naar het mausoleum leid.
En heel toevallig ligt de tempel waar wij slapen een paar minuten lopen van het begin van dit wereld erfgoed plekje ;)

Koffers gedumpt en we gaan de boel eens verkennen.
Meteen vanaf de ingang van de site, hangt er een mysterieuze sfeer die je niet kunt omschrijven.

De met mos overgroeide graven, de zonnestralen die hun weg vinden door de honderden jaren oude ceder bomen. De monniken, vervallen graven.....en Hollanders.
WTF? Hollanders... en dan nog van die zeikerige honden die je van ver hoort aankomen.
We hoorde dat het druk was in de tempel waar wij overnachten, het zal toch niet zo zijn dat die lui daar ook zitten?
Het wordt al laat, klokslag 17.30 wordt er eten geserveerd.
We gaan terug, frissen ons een beetje op en gaan naar de eetzaal.
De monnik wijst ons naar een andere kamer waar wij en een Russische vrouw met haar moeder zit.
We zitten op de grond, op een kussen dan wel.
Het eten dat wordt geserveerd is vegetarisch en komt met een kommetje miso soep en een kom

groene thee.
Mijn angst wordt werkelijkheid als ik door de dunne muur de Hollanders hoor zeiken over bestek, het eten, eigenlijk is niets goed.
Hou je bek en boek lekker een all inclusive naar Alanya...
Vervolgens begint the so called sophisticated dame naast ons, die blijkbaar alles zo goed weet te bidden en daarna luidruchtig te bellen.
Donder godverdomme op....  Dan liggen ze ook nog eens op de kamer naast die van ons. Daar wordt je niet vrolijk van.

Donderdag 31-03
De volgende ochtend (06.30!) begint met een gebed. Again... ik ben niet gelovig maar vind het mooi om te zien hoe het er aan toe gaat.
de Russen die al te laat binnen kwamen bidden weer en beginnen vervolgens foto's te maken, daar waar nadrukkelijk wordt gevraagd het niet te doen.
Schijnheiligheid alom.... Wij als niet gelovigen hebben meer  respect voor de monniken en hun rituelen dan de parasieten die zogenaamd wel gelovig zijn maar 0 respect hebben.
De monniken zelf hebben het ook in de gaten en geven een veelzeggende knik onze richting.
Het ontbijt belooft niet veel beter te worden.
Niet alleen de Russen en de Hollanders die moeilijk lopen te doen, er is ook nog een groep Israëli's aanwezig tot groot ongenoegen van iedereen.
Het drama wat ze veroorzaken om een glas water is te triest voor woorden, respectloze varkens....

Het ontbijt is tot ons vreugde voorbij..... op de gang worden we aangesproken door een Amerikaanse priester die al een paar jaar in de tempel woont.
Hij verteld dat de hoofd priester opdracht heeft gegeven om ons te verhuizen naar een luxe double room met eigen badkamer. Waarom dat is verteld hij niet, maar je voelt dat er een wederzijds respect is.  Het is een mooi iets en als ik er nu aan terug denk doet het iets met me.
We frissen ons wat op met koud water, (warm water is er alleen in de avond) en we gaan op pad.
Als eerste is deel 2 van Okunoin aan de beurt.
Je kunt hier dagen rondlopen en elke keer iets nieuws ontdekken, de oude graven zijn indrukwekkend.
Maar er zijn ook graven in de vorm van een termieten heuvel. Gemaakt in opdracht van van een bestrijdingsmiddelen fabrikant om een soort sorry te zeggen tegen de termieten die ze hebben

gedood.
We naderen het einde van het pad en komen aan bij het mausoleum, waar pelgrims een groet brengen aan Kukai.
Hier staat ook een gebouw die op mij heel veel indruk maakte, Torodo hall met zijn meer dan 10.000 eeuwige brandende lantaarns.
Een monnik is er aan het bidden, maar ik MOET foto's maken (het is hier toegestaan). Geruisloos doe ik mijn ding zonder de man lastig te vallen.
Dat valt niet mee met mijn postuur en onhandigheid in een gang die smaller is dan mijzelf...

Een paar uur later verlaten we het park, zoeken wat te eten en krijgen een lift aangeboden van de Amerikaanse priester en een monnik die met de auto boodschappen gaan doen. Toffe gasten die monniken.
Zien wat tempels en dat was het wel een beetje.
Verder is hier eigenijk niet veel te doen.

17.30 Staat ons weer  een vegetarische hap te wachten, die we wegspoelen met een fles sake op onze luxe double room.
Anne in haar eigen bad en ik duik de onsen in. Lekker rustig daar want alle herrieschoppers zijn opgedonderd en wij hebben de tempel bijna voor ons zelf.

a simple room

Offers, otfen sake and tobacco 

pelgrims

you have to throw some water over them....