op reis

Het is weer die tijd van het jaar dat vele op vakantie gaan.
Lekker even relaxen, bijtanken, nieuwe culturen opsnuiven, de een gaat naar het Turkse Alanya (waar ik niet dood gevonden wil worden) de andere reist naar de zuidelijke zonnige oorden en wij gaan het nog iets hogerop zoeken.
Færø eilanden en daarna door naar IJsland.
4x4 is volgeladen, Betty zit bij haar oppas en kan helemaal los gaan met vier andere Staffies, de poes zit in het pension dus kunnen we zo meteen met een gerust hart richting Denemarken en van daaruit rijden we de auto de boot op en gaan we aan een lange bootreis beginnen. Iets waar ik helemaal niet naar uit kijk.
Ik verveel mij stierlijk op zo'n boot, maar het is nu eenmaal part of the deal als je met de auto die kant op wil.
Eenmaal op bestemming hebben we ongeveer 2 weken om het land van vuur en ijs te ontdekken en rond te rijden.
Meerdaagse trektochten met rugzak over de lavavelden en in mijn hoofd heb ik al honderden foto's gemaakt.

Ik geloof dat wij er wel aan toe zijn, Anne heeft hard gewerkt en veel voor elkaar gekregen en ik heb er na mijn fysiek falen ook wel zin voor.
De afgelopen maanden zijn niet de makkelijkste geweest en zelfs vandaag hebben we nog uren  gestreden tegen het bureaucratisch gezag. Uren aan verspilde tijd die we hadden kunnen gebruiken om in te pakken bijvoorbeeld.
En na al die verspilling weet ik nog steeds niet waar ik aan toe ben, zoals of ik straks nog geld krijg waar ik recht op heb.
Want ook voor de bureaucraten is het vakantie tijd en wordt niet zoals beloofd de zaak doorgeschoven door een vervanger maar eindigt deze op een stapel andere dossiers en dan kun je jezelf af gaan vragen wanneer die dan behandeld gaan worden, want na de vakantie is de stapel zo ver opgehoopt dat het wel heel lang kan gaan duren eer die van mij weer eens van stof wordt ontdaan.
Het is te triest voor woorden.
Wij gaan opladen en komen harder terug dan ooit!

Ik wens jullie een goede zomer, Have Fun!

Even weg

ik weet het, ik weet het.......
De blog verschijnt met de regelmaat van een slechtlopende imitatie Rolex.

Niet zo heel vreemd, want er gebeurt ook niet zo veel hier in het Noorden.
Anne gaat nog steeds lekker, zo niet beter.
De kat beweegt nog en de hond doet het ook nog steeds, de schrijver zit met enige tegenzin nog steeds thuis met zijn mankementen.
Een paar keer per week naar de fysio en verder veel trainen en koelen. Door het enorme trage Noorse systeem ben ik inmiddels een jaar uit de roulatie, wat inhoud dat er wat dingen gaan veranderen.
Na 1 jaar stopt de betaling van de werkgever en neemt de uitermate bureaucratische instelling NAV de zaak over.
deze zouden 2 opties moeten geven :  een uitkering (60 procent van het basisloon) of omscholing indien  de client niet meer terug kan keren naar de huidige werkgever omdat het fysieke gestel van de client dat niet toelaat.
Het laatste is dus het geval en hoewel de arts een aanbeveling brief heeft geschreven, willen de uber bureaucraten hier niets van weten / horen en geven aan zonder te veel woorden te gebruiken, dat ik misschien wel niet wil werken.
Maar zo is het niet, ik wil maar al te graag werken, moet alleen nu werk vinden dat mij niet te veel fysiek belast en daar heb ik niet de juiste papieren voor.
Het is een heel getouwtrek waar geen hond op zit te wachten en wat voor het einde van deze maand moet zijn opgelost.
Aan mij zal het niet liggen, ik sta voor vele opties open. Maar de hooghartige zaaksbehandelaar......
NAV wordt door de Noren zelf betiteld als een instituut, ze zijn er om je te helpen maar doen dat liever niet en al de miljoenen die er in zijn gepompt om er een goed geoliede machine te maken was een waardeloze investering.
De Noren hebben er zelfs een soort van gezegde voor dit instituut, want omdat de meeste die hiermee te maken hebben geen job hebben of iets (tijdelijk) mankeren: Je moet sterk van lichaam en geest zijn om met de honden te dealen.
The worst case scenario is dat ik met een uitkering eindig tot ik fysiek weer in staat ben een fulltime job te doen, een ander bedrijf op te richten, personeel aan te nemen of wat dan ook. In dat geval moeten we het even rustig aan doen, maar ook daar komen we wel doorheen.
In de tussentijd houd ik mij redelijk rustig en probeer zo weinig mogelijk uitspattingen te maken (en dat is niet gemakkelijk), het blijft dus bij simpele wandeltochten( af en toe met een lichte rugzak op) en wat foto's maken maar ook dat moet ik niet hele dagen doen.
Zoals sommige van jullie gezien hebben , ben ik mijn grenzen in fotografie aan het verleggen om zo meer kennis op te doen.
Dat had ik jaren geleden moeten doen, ik weet dat ik het zelf zeg.... maar ik ga de laatste tijd toch wel wat stappen vooruit. Ongeacht of je van het werk houdt, dat ik maak.
De URBEX fotografie slurpt mij helemaal op, er is niets spannenders dan dat. Je weet niet altijd waar je beland, tegenkomt in een donker verlaten en vervallen pand, houd de vloer het wel of val je 2 verdiepingen naar beneden.....woont er misschien toch nog iemand of ligt er een lijk achter die deur.
Het ligt op de grens van wat mag en soms er net iets over. Want het is niet jouw eigendom waar je naar binnen gaat.
Aan de andere kant, je laat alles zoals het is zodat de volgende die de locatie vindt dezelfde beleving als jou heeft.
Anne zat 2 dagen in Oslo en ik ben met hond en tent op pad gegaan naar een verlaten sanatorium 9 uur rijden van hier. Ik moest er na al dat gezeik met NAV er even een paar dagen tussen uit.
Mijn eerste lange auto rit sinds lange tijd, Betty voor het eerst mee kamperen en een locatie bezoeken die hoog op mijn lijst staat.
Het pand gebruikt als sanatorium, als weeshuis, asiel opvang... daar is veel gebeurd en ik loop helemaal alleen in dit enorme pand diep verscholen tussen de bomen en bergen. Als je adrenaline te kort komt is dit een goede aanbeveling.
Op de heen weg heb ik nog wat panden en fabrieken bezocht die ik bij toeval tegen kwam door mijn ogen goed te gebruiken.
Nog niet alle foto's zijn op internet geplaatst, ik zal er nu een paar laten zien en de rest kun je in loop van tijd op het net bewonderen of afschuwen. Voor nog wat andere updates kun je HIER en HIER kijken.
Hoe ouder hoe gekker, maar als dit het ergste is.... en ik niet voor mijn vervroegde midlife crisis een mercedes cabrio wil hebben of kleine Anne in wil ruilen voor een jonger exemplaar.... who cares?