sneeuw

De belastingdienst in Noorwegen laat zich elke november van zijn beste kant zien.
Op het loon van november wordt namelijk maar halv skatt (halve belasting) toegepast waardoor ik bijvoorbeeld een paar honderd euro extra heb te besteden. Dat komt vooral voor de Noren goed uit nu het richting kerst gaat en de volgende massahysterie in gang wordt gezet.
Kopen, kopen, kopen want iedereen moet een kadootje hebben/geven/krijgen en de 1 liefst nog groter en duurder dan de ander.
Een slechte tijd dus om de stad of winkelcentrum in te gaan, vooral op een zaterdagmiddag.
Volle parkeerplaatsen, levensgevaarlijk om je daar nu te begeven...volle winkels en personeel wat de druk niet aan kan...
en dat blijft nog zeker een dikke maand zo. Hoewel we altijd proberen te vermijden om zaterdag iets te moeten gaan kopen, ontkwamen we er dit weekend niet aan. Dan lopen we wel even naar de stad en hoeven we ons niet tussen de zaterdag chaos te begeven, dachten wij.
Maar het regent pijpestelen, op 1 dag na al 3 weken aan een stuk.
Dan toch maar de auto in en  aangekomen komt er gelukkig net een parkeer plaats vrij, dat scheelt weer een hoop gekanker.
Anyway, van de stad naar een winkelcentrum en na een paar winkels heb ik het wel gehad met de mensenmassa en vlucht samen met Anne naar huis, heerlijk rustig.
Maar het is mij niet rustig genoeg, we zitten al een paar weken binnen omdat het gewoon geen fijn weer is en we missen ook de motivatie om zomaar even te gaan lopen nu we onze kleine viervoeter niet meer hebben.
Ik vrees dat we niet lang zonder hondje kunnen leven, de leegte is te groot.
Dan gaan we morgen op pad, beetje roadtrippen in de bergen voorbij Sirdal richting Lysebotn.
Op tijd de deur uit, om de zondagsrijders te omzeilen en dan een ritje van ongeveer 2 uur om in dit mooie berggebied te komen en de regen te ontsnappen.
Want dacht ik toch echt dat toen ik een paar weken geleden de eerste sneeuw zag vallen, dat de winter was begonnen. Foute calculatie van mijn kant, het is nog volop herfst, maar niet in de hoger gelegen gebieden, daar is het al winter.
Hoe hoger je komt, hoe meer winter.  De regen gaat over in hagel, de hagel in natte sneeuw en de natte sneeuw in prachtige dikke vlokken.
Zelfs zo erg, dat we al mensen om zagen keren. Maar dat zit niet in mijn planning ik wil naar boven rijden al weet ik dat het uitzichtpunt daar vandaag niet veel te bieden heeft.
De Nissan in de 4 wheel drive en de uitzichten zijn weer spectaculair, ondertussen filmt Anne een stuk van de weg met haar telefoon (video kun je hier bekijken), snel wat foto's maken want binnen enkele minuten zijn de uitzichten verdwenen in een grijze wolkenmassa. We rijden op het gemakje naar boven, geen spoor van andere voertuigen op de smalle bergwegen en het is soms lastig om te zien waar de weg loopt. Maar dat mag het plezier niet drukken.
Een heerlijk dagje in winter wonder land, nu maar hopen dat de winter ook snel bij ons aankomt.

schaap heeft voorrang

nieuwe dingen

Was je eerst nog vegetariër , heb je nu een jachtvergunning... een beetje rare combi in de ogen van de doorsnee mens.
Dat vegetariër zijn is van lang geleden, we leven vandaag en in Noorwegen en hier is het de normaalste zaak van de wereld dat je een jacht vergunning op zak hebt.
Ik heb 'm eerder dit jaar gehaald en met trots kan ik zeggen dat Anne hetzelfde papiertje heeft gehaald.

Waarom? nou gewoon omdat het kan!

Hoewel ze het leuk vind om te schieten is het zeer onwaarschijnlijk dat ze ooit zelf gaat jagen. Mee gaan jagen is een ander verhaal.
Omdat in de toekomst ook hier de regels zullen worden aangescherpt en de prijzen zullen stijgen, heeft Anne er goed aan gedaan om het nu te doen. Je kan het maar op zak hebben.
Hoe onze veggie vrienden daar over denken weet ik niet, vergeet niet dat we dierenvrienden zijn, niet meer schieten dan nodig is voor ons zelf of het in stand houden van bepaalde soorten. Geen trophyhunters dus.

Weer een papier erbij naast haar toch al drukke job die misschien wel nog drukker wordt.
Ze runt haar eigen Hennes en Mauritz filiaal, daarnaast helpt ze in mijn bedrijf als ik weer eens een paar handen te kort kom en hebben ze haar ook nog gevraagd om te solliciteren als controller op andere shops omdat ze zo handig met cijfers is. Nu zegt dat natuurlijk niet dat ze wordt aangenomen , maar als het bedrijf zelf vraagt om te gaan solliciteren.... dan is dat voor mij hetzelfde als 1+1, 2 is.
Schrijven dus op die extra job die ze kan combineren met haar eigen werk en zo weer en stap verder in een betere toekomst zet.

Nog meer nieuwigheid op materieel gebied.
Ik maak graag plaatjes, ik ben geen technisch fotograaf die bij elk type licht direct weet welke instellingen hij nodig heeft. Maar ik heb wel oog voor detail... tenminste dat denk ik als ik zo eens mijn eigen website www.norwayphotography.com (waar al te lang niets mee is gedaan) of mijn flickr (wat meer random) account open.
Na jaren mijn Nikon d80 te hebben gebruikt, had ik  lang de wens om een stapje verder te gaan, op zoek naar een andere type camera met nog meer mogelijkheden om nog scherpere plaatjes met nog meer detail en meer heldere kleuren te maken.... na veel wikken en wegen gekozen voor de nikon d600 en zo van crop naar fullframe gegaan samen met  een super allround 28-300 objectief, zodat ik geen 3 lenzen hoef mee te slepen als ik met mijn rugzakje op de bergen intrek.
Na aankoop naar net even buiten het centrum gereden en een paar testfoto's gemaakt met de fabrieksinstellingen en zonder nabewerking (en ja elke fotograaf bewerkt foto's na) en ik ben meer dan tevreden. Nu kan ik mij gaan verdiepen in wat het toestel allemaal kan en hoe ik er mee om moet gaan..staat allemaal beschreven in de 332 pagina dikke handleiding,  't is als opnieuw leren lopen.

Nog een paar maanden en dan schrijf ik al weer 3 jaar aan deze blog.
Ik heb plezier in het schrijven. Het gaat mij beter af dan een face to face conversatie omdat ik nu eenmaal niet zo goed ben in communiceren.
Wel goed in het geven van oneliners, maar voor de rest zitten de woorden wel in mijn hoofd maar komen ze er op 1 of andere manier niet uit de mond zoals ik dat graag zou willen.
Zie het als een mankement... anyway, schrijven geeft me de tijd om de juiste woorden te vinden die ik wil gebruiken en dan nog, is er altijd achteraf (soms uit frustratie of onwetendheid) wel iets dat je denkt , mwaah, misschien had ik een andere woordkeus moeten gebruiken of is het politiek gezien niet zo handig wat ik nu op deze blog publiceer omdat er altijd wel iemand is die er aanstoot aan neemt , zonder dat het mijn directe bedoeling is...Het is aan jezelf je deze blog leest en interpreteert en wat je leest is mijn kijk op de wereld ,hoe ik dingen ervaar en mijn emoties en zal niet altijd overeenkomen met die van een ander en net als met alles in deze wereld, je kunt niet met iedereen rekening houden. Dan moet ik mezelf gaan beperken en daar houd ik niet zo van.
De oneliners die ik schreeuw, lijken niet slecht, maar wat ik schrijf ben ik echt.
That said, meer dan 15000 pageviews (die van mijzelf niet meegerekend) een handvol trouwe lezers en af en toe vindt een nieuwe lezer zijn weg naar deze blog en laat een positief commentaar achter(wat tegenwoordig eerst naar mij wordt gestuurd om spam te voorkomen voor het wel of niet gepubliceerd wordt, dus daar kan soms wat tijd over heen gaan).Het het is fijn en motiverend om te horen dat er mensen zijn die sommige berichten met plezier en een lach lezen en soms met een traan zoals met dit bericht wat ik eigenlijk zelf nog steeds niet terug kan lezen.
Hoewel de laatste tijd de blog iets  onregelmatiger wordt bijgewerkt (een bericht per 1 of 2 weken),
zolang jullie blijven lezen, blijf ik nog even schrijven en foto's maken.

locals

Een goede manier om er achter te komen hoe een persoon, groep,gemeenschap denkt en doet is om jezelf er tussen te mengen.

Dat hebben we dus gedaan, ons tussen een groep eiland en kleine gemeenschapvolk gemengd.
Zaterdag speelde de oude countryzanger Wendel Atkins in het dorpshuis op het idyllische eiland Idse.
Daar komen de echte hillbilly inbreed locals op af, een uitgelezen kans om eens van dichtbij te bekijken hoe die lui nu zijn en hoe ze zich gedragen.
Toen we eerder op de dag voorbij het dorpshuis waren gereden zagen we al wat campers op de kleine parking staan. Ik dacht daar zal die Wendel vast in touren, maar het bleken de campers van lui uit de omliggende dorpen te zijn, zodat ze zich vol met drank kunnen gieten en daarna direct plat kunnen.
Een fenomeen dat ik nog nergens eerder heb gezien.
Aanvang 20.00, wij waren er rond 19.30 en de toko was al goed gevuld.
Eerst even 400 nok pp entree geld betalen. Dat is een hoop geld voor een artiest die zijn beste tijd al lang heeft gehad. Maar voor dat bedrag krijg je ook "eten" .geserveerd.
In de zaal zat een man of 100 aan tafels, wij proberen ergens aan te schuiven en de eerste irritatie is een feit.
Gereserveerd krijgen we van iemand te horen waarvan haar oom die naast haar zat haar vader had kunnen  en haar moeder misschien wel eigenlijk haar oudere zus is.
WTF is dit nu weer voor gezeik en ik verban haar naar hel door haar -dra til helvete- toe te wensen.
Eigenlijk was ik er al meteen klaar mee en stond ik al op het punt om een willekeurig persoon bij de strot te grijpen en daarna de zaal rond te meppen, zomaar om een statement te maken. Nee, ik had nog geen druppel alcohol gedronken...
Weggaan was geen optie want die toegang die we hadden betaald/gereserveerd was bindend.
We gaan verhaal halen bij de eigenaar. Als je namelijk weet hoeveel gasten er komen en je weet ook dat je ze allemaal eten moet geven dan weet je volgens mijn simpele logica ook hoeveel stoelen je neer moet zetten.
Dus geen 80 stoelen als je weet dat er 100 gasten komen, hoe moeilijk kan het zijn?
Moet echt alles voorgekauwd worden?
Er wordt een tafel bijgezet waar wij en onze Engelse kameraden plaats aan kunnen nemen, tegen de tafel aan waar de verbannende zitten, mooi!
Hoewel het een muziek evenement is, wordt er geen muziek gedraaid. Nog zoiets wat ik niet kan begrijpen.
We moeten het dus naar onszelf luisteren en het gekakel van de locals.
Als het eten wordt geserveerd zullen ze hun muil wel even dicht houden...
Pinnekjøtt met kålrabistappen en potetmoes en als toetje riskrem met rødsaus, in het Nederlands is het lamsvlees aan rib met koolraabstampot en gestampte aardappels met als toetje een soort rijstepap met een rood sausje erop.
Het zou lekker kunnen zijn als je liefde in je gerecht stopt, maar als je de stukjes lam kookt in een smakeloze bouillon, de koolraap de koolraap laat en alleen maar stampt tot een prutje en daar een bak met gestampte gekookte aardappel naast zet, dan is het voor mij niets meer dan uitgekotst smakeloos voer waar de honden geen brood van lusten.
 De weeïge lijkenlucht van pinnekjøtt is al genoeg om je de eetlust te ontnemen. Alsof je botten aan het uitkoken bent.
In tegenstelling tot de Noren die al weken naar deze heerlijke maaltijd uit hebben gekeken en hun vingers erbij af likken.
Het is een traditionele maaltijd, die waarschijnlijk stamt uit de tijd der machtige vikingen. Prima, snap ik helemaal, maar probeer af en toe een beetje met je tijd mee te gaan door er een smakelijk gerecht van te maken in plaats van alleen een maagvullend produkt.
De Noren zitten in groepen aan hun tafels opgedeeld in families en je kunt zien dat ze elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Sommige vragen uit beleefdheid aan elkaar hoe het gaat maar het is niet gemeend.
Nep, fake, schijnheilig, achterbaks en net zo hypocriet als het Christelijke geloof dat ze op de been houd.
Gelukkig de muziek begint, Je kan in de verte horen dat die Atkins toch wel een mooie stem heeft, maar het komt er niet meer zo goed uit en het wordt er niet beter op met de lokale extra gitarist die de verkeerde akkoorden aanslaat en af en toe een noot mist.
1 ding moet je de Noren meegeven, zodra ze de eerste muziek horen wordt er direct gedanst, maar ik geloof niet dat de foxtrot geschikt is bij een langzaam countrynummer. dat is net zoiets als een linedancer in een metallpit.
De drank (die ze zelf hebben meegenomen, omdat ze geen geld uit willen geven aan de bar) zit er goed in en hoewel de gemiddelde leeftijd 50/60 is zitten ze vrolijk aan elkaars vrouw te plukken alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

We zijn er wel een beetje klaar mee, maar komen op weg naar de uitgang een paar gasten tegen van onze leeftijd en we zien al aan elkaars uiterlijk dat we ongeveer op 1 lijn zitten. Raken aan de praat en naar het lijkt lopen er gelukkig ook nog normale mensen rond op deze godvergeten aardkloot.