Thuis

NO,DK,DE,NL,BE,NL,DE,DK,NO...
Dat was de reisbeschrijving van de afgelopen 2 weken.
Na de rumoerige tijd met 'ondje,  stond de wereld even stil ( en eigenlijk nog steeds wel een beetje).
In het rumoer helpt Anne er mij er aan herinneren dat ik jarig ben, iets wat mij volledig was ontgaan en een herinnering waar ik helemaal geen behoefte aan heb.
Goed dat we er eigenlijk toch nooit iets aan deden, in NL gaven we wel eens een feestje maar dat was meer om onze goede vrienden bij elkaar te hebben.
We besluiten toch eens gek te doen en bestellen voor het eerst in 2,5 jaar een pizza. Niets bijzonders, niet de goedkoopste, maar ook niet de duurtse, zonder verdere opties. Anne belt en haalt de 2 pizza's daarna af bij Dolly Dimples.
Eerst een schamele 65 euro afrekenen voor de 2 schijven verorbert mogen worden.
Ok Noorwegen is niet 1 van de goedkoopste landen ter wereld, maar nu zijn geloof ik alle verhoudingen uit hun verband getrokken.
Ik bedoel de kostprijs voor de producten, arbeid en dan zeker de kwaliteit. Het is niet smerig, maar ook zeker niet de lekkerste pizza. Kortom het is het geld niet waard en dit was dan ook meteen de eerste en de laatste keer.
Een paar dagen later op de eerste reisdag naar NL is Anne Jarig, ik vergat die van mij en helaas ook die van Anne. Gelukkig hebben we facebook en terwijl zij onder de douche staat wordt ik er aan herinnert dat het Anne haar verjaar beurt is.
Ik koop haar wel een hamburger op de boot naar DK...
3,5 uur rijden naar de boot, inchecken, 3,5 uur boot overtocht, 2 uur rijden naar onze vaste overnachtings plaats in Låsby DK en de volgende dag een kleine 1000 km rijden naar Vlissingen, waar we bij Anne haar ouders zullen verblijven.
Het wordt net als vorig jaar een energie verslindende week, met veel bezoeken aan vrienden, familie, feestjes, bandjes en inkopen doen.
Ook minder leuke dingen staan op het lijstje, zoals een bezoek aan de tandarts wat we nog steeds in NL doen vanwege de goede tandarts en de prijs die we hier betalen... in het kader van we zijn er nu toch, hebben we de Nissan ook een grote beurt laten geven, inclusief een nieuwe set banden (wat zeker niet voor zijn tijd was.) en ook dat legt in verhouding tot NO geen windeieren.
Zoals bekend had de Nissan een nieuwe servopomp nodig. Een originele pomp plus montage kost in NO ongeveer 1800 euro...slik.... Vriend Dennis van Bandenservice Raaijman levert de pomp voor een fractie van het bedrag in NO, geeft daarbij een grote beurt, extra onderdelen, 4 nieuwe banden (niet de minste) voert nog een aantal reparaties uit, levert een berg service (Thanks D en J) en nog zijn we een paar honderd euro minder kwijt dan alleen het bedrag voor de servopomp in NO.
Dat loont dus zeker de moeite en de auto rijdt beter dan ooit....
Het is fijn om bij goede vrienden ( jullie weten zelf wel wie) binnen te komen en door te gaan alsof we nooit zijn weg geweest. Dat geeft bij ons een ontzettend goed gevoel.
Ook de feestjes waren super en ook daar vele vrienden, kennissen en vijanden...We blijven hier het dichtst bij de vrienden, we merken dat we eigenlijk niet zoveel meer met de meeste kennissen hebben (tijd ruimt alles op) en de vijanden... ja ach..wat zal ik daar eens over zeggen? Lachwekkend, maar vooral triest.
Triest om te zien dat sommige er financieel wel op vooruitgaan, maar op professioneel vlak volledig stil blijven staan. Dat is nu het verschil tussen de amateur en de pro.....
De bezoeken gaan maar door, we crossen nog even naar Antwerpen voor nog meer vrienden , dan weer naar Rotterdam omdat je sommige vrienden (hoe weinig je elkaar ook spreekt) niet kunt overslaan.
Erik en Dave van Black Wolf Tattoo, zoals altijd goed om jullie te zien, maar echt super dat jullie wat tijd hebben vrij gemaakt om ons met inkt te bewerken.
En zo doen we nog een aantal steden en dorpen in het Zeeuwsche achterland aan.... Nog steeds leuk, maar dodelijk vermoeiend en halverwege de week zou ik het al niet erg vinden om terug te te rijden naar NO.
Inmiddels beginnen de boodschappen en andere waren zich behoorlijk in de garage bij Anne's ouders op te stapelen... Tering.. moet dat allemaal in de auto, of zullen we een aanhanger kopen?
Tussen de vrienden en inkopen pakken we nog een bandje mee, want aan rockabilly is hier een chronisch gebrek. Daar lopen we natuurlijk weer oude kameraden tegen het lijf van een andere band  en gaan we eens kijken of wij voor hun een mini tour in NO kunnen regelen.
Anyway... Ik ga het nog 1 keer zeggen, het was fijn om iedereen weer te zien, onwijs bedankt voor jullie gastvrijheid, kadoos, materiaal, service, inkt, het niet over Janis te hebben (respect voor dat!) en weet ik allemaal wat nog meer.
Wij kunnen met een overdosis aan aandacht, overmatig eet en drank misbruik en oververmoeid weer op huis aan.
Het was leuk in NL maar het is heerlijk om met zijn 2en van de rust en de schoonheid van de natuur te genieten in NO, want dat is nu toch wel ons thuis.

stil...

Het is verdomd stil in huis nu die ouwe viervoeter er niet meer is....
Er loopt nog wel een kat rond, maar ik heb niet zoveel met katten. Met een kat kun je niet communiceren of dingen ondernemen zoals je dat met een hond doet.
Met veel pijn hebben we direct alle spullen van 'ondje opgeruimd en dat was nogal wat.. balletjes, kussen, deken, slaapzak voor als ze mee ging kamperen, voer, koekjes, voerbakken....
Wat heeft het voor nut om te bewaren, elke keer als je er naar kijkt wordt je herinnerd aan het gemis.
Waar ik nu vooral tegenop zie, is ons jaarlijkse trip naar NL.
Het is goed om iedereen te zien, maar ik ben bang voor de vragen die gaan komen over Janis, ik heb het er nog te moeilijk mee om er mee geconfronteerd te worden.
We gaan dus fijn iedereen zien, beetje drinken en goed eten, Maar laten jullie aub al die moeilijke vragen achterwegen.
Ik denk zelf dat het niet heel lang zal gaan duren, voor we naar een ander hondje op zoek gaan.
Niet als vervanging, maar een hond is ook een goede motivatie om naar buiten te gaan te bewegen en zelfs contacten te leggen.
Dat doe je nu eenmaal sneller met dat zonder hond.
Aan de andere kant hebben we nu even de vrijheid om te reizen, iets wat we jaren niet hebben kunnen doen.
De lijst met bestemmingen is inmiddels zo lang, dat het nu eens tijd wordt om daar iets van te gaan weg strepen.
Laten we deze winter eens beginnen om een vliegtuig naar het noorden te pakken om het Noorderlicht van dichtbij te bekijken, of die trip naar Svalbard, Japan, de Polynesische eilanden, we hebben nog een bruiloft in Belfast, een uitnodiging in Schotland, verloren familie in Mexico.... Dat is nog maar het begin.
Laten we deze week beginnen met  NL en BE .
Voor we daar heen gaan moet ik woensdag naar de schietbaan om de schietproef voor groot wild te doen.
Anne is vorige  week voor het eerst mee geweest naar de baan die in het midden van de Noorse jungle ligt, zonder GPS locaties vind je het nooit.
 De van nature nogal stugge Jærense boeren, (vergelijkbaar met de Zeeuwse plattelanders) ontdooide helemaal toen Anne erbij was.
Deze week moet ze dus ook maar mee, kan ze mooi die gasten afleiden en knijpen ze misschien wel een oogje toe als ik een schot mis.....

gemis

Een zwarte bladzijde in de geschiedenis van Fred og Anne i Norge, zo kun je vorige week wel betitelen.
Eerst wordt mijn betaling stopgezet omdat mijn arts heeft verzuimd zijn taken naar behoren uit te voeren, daarna rijd ik een lekke band......

Het is maar materiaal en geld, en hoewel het erg handig is dat je er wat van hebt is het zeker niet het belangrijkste in het leven.
Mijn grootste angst is werkelijkheid geworden:
Onze trouwe viervoeter had al last van ouderdom gebreken zoals artrose en een blessure aan haar kruisband. Dat kan verholpen worden met een operatie, maar gezien haar leeftijd van 15 jaar was dat misschien niet zo'n goede optie.
Ze kreeg daarom pijnstillers en dat werkte prima. Anne kwam donderdag thuis en hoe doof ze ook is, heeft ze toch in de gaten dat ze thuis komt. In haar enthousiasme draait ze een paar keer rond en jankt van de pijn.
Nu staat het voorste pootje een beetje krom. We duwen het terug en het lijkt wel even te gaan.
Maar het is valse hoop, ze is echt in pijn. We kijken het een poosje aan en geven haar alle aandacht van de wereld (maar dat kreeg ze eigenlijk altijd al). We kijken elkaar aan en beseffen beide dat het einde wel eens zou kunnen naderen.
Ook Janis voelt zich zichtbaar niet goed en je ziet haar langzaam verzwakken, in de avond doet ze iets wat ze nog nooit eerder heeft gedaan. Op het moment dat wij naar bed gaan, wil ze niet van ons wijken.
Ze blijft bij ons en geeft aan dat ze naast het bed wil liggen.
Ze weet duidelijk dat het niet goed gaat. We janken samen de nacht weg en gaan in de ochtend direct naar de dierenarts.
Janis geeft zich in alle vertrouwen volledig aan ons over en ik draag haar van de trap en zet haar in de auto.
Bij de dierenarts krijgen we met een onbekende te doen en we vragen naar de arts die haar het laatst heeft gezien. Daar moeten we heel even op wachten , maar ze maakt tijd voor ons. Ze spreekt ook perfect Engels en we doen het hele gesprek in het Engels zodat ik zeker weet dat ik alles versta en terug kan communiceren.
Ik heb nu even geen zin om mij ook nog op het Noors te moeten concentreren, heb wel iets anders aan mijn hoofd.
Janis vindt het leuk bij de dierenarts, bloeit door alle adrenaline helemaal op en vergeet haar pijn.
Dit maakt het allemaal wel heel erg moeilijk, maar we zien dat haar poten wegzakken en besluiten om haar met pijn in ons hart in te laten slapen.
Janis is voor ons meer dan een hond, meer als een kind die een heel belangrijk deel van ons leven heeft ingenomen en onze dagelijkse structuur voor een groot deel bepaald.
Na 15 jaar een betrouwbare en beste kameraad laten gaan , gaat je niet in de koude kleren zitten.
Ik heb veel mensen en dieren verloren, maar er nooit echt om gerouwd. Maar deze keer is het hard, keihard.
We zitten bij de dierenarts met z'n allen op de grond, als ik zou staan zou ik in elkaar zakken van verdriet.
Janis heb ik in mijn armen terwijl de arts haar een spuit geeft om te gaan slapen. Ondertussen eet Janis nog een paar koekjes en proberen wij onze tranen en emoties zonder resultaat onder bedwang te houden (En nu ik dit bericht schrijf is hetzelfde gaande). Uiteindelijk valt ze in slaap en leggen we haar op tafel waarna ze een 2e definitieve injectie krijgt.
Even later loopt er slijm uit haar longen wat er niet zo goed uit ziet, er bleek toch meer aan de hand te zijn dan we dachten.
Janis is van haar pijn verlost, wij zeker niet. Nu beseffen we nog meer hoeveel invloed ze had op ons leven.
Het is stil in huis en het gemis doet pijn, elke keer als ik of Anne aan haar denk of over praat omdat iemand daar naar vraagt gaan de emoties ongecontroleerd hun gang.
Janis, Thanks for 15 years of joy, we zullen je eeuwig missen!